Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Έχει το κράτος – το οποιοδήποτε κράτος – το δικαίωμα, όποτε τού καπνίσει, να επιβάλλει στους πολίτες του ένα τέτοιο τέλος; Παλιότερα συνέβη – και εξακολουθεί να συμβαίνει – με τα τσιγάρα και, πιο παλιότερα ακόμα, με τα σπίρτα. Επρόκειτο για το «Ελληνικό Μονοπώλιο» τότε – οι μεγαλύτεροι σίγουρα το θυμούνται…
Αν υποθέσουμε πως έχει δικαίωμα το κράτος να φορολογεί έκτακτα ό,τι θέλει, από το τσίπουρό μας και το κρασί μέχρι το ίδιο μας το σπίτι (βλέπε ΕΝ.Φ.Ι.Α.), πώς δεν αντιβαίνει το Σύνταγμα και πώς, εν κατακλείδι, διαφέρει από τους κατά καιρούς κατακτητές της πατρίδας μας; Διότι, έτσι που το πάνε, θα νιώσουμε όλοι την ανάγκη να κατακτηθούμε τελικά από μια πιο πολιτισμένη χώρα, όπως φερειπείν το Γιβραλτάρ κατακτήθηκε από τους Βρετανούς, μήπως γλιτώσουμε από τους υποτελικούς φόρους στους οποίους υποβαλλόμαστε!
Εν μια νυκτί, λοιπόν, οι αρμόδιοι του αρμόδιου υπουργείου – που ούτε αρμόδιοι είναι, ούτε καμία τέτοιου είδους αρμοδιότητα, το υπουργείο τους, έχει – σκεφτήκανε πως οι πλαστικές σακούλες των σούπερ-μάρκετ είναι βλαπτικές για το περιβάλλον και είπαν: «Ένα το κρατούμενο»… Κατόπιν, μελετήσανε με ποιον τρόπο θα μπορούσαν αφενός να ευεργετήσουν (sic) το περιβάλλον και αφετέρου να βγάλουν και το κάτι τις τους σε φόρο απέναντι στον κοσμάκη. «Ω», θριαμβολόγησαν ως άλλος Αρχιμήδης στο μπάνιο του, «δύο τα κρατούμενα τώρα»!...
«Το 2018, μετά τις γιορτές, κάθε πελάτης των σούπερ μάρκετ θα πρέπει να πληρώνει ειδικό τέλος για την κάθε πλαστική σακούλα, 0,03 €. Και από το 2019, μετά τις άλλες γιορτές δηλαδή και στον απόηχο ακόμα των άλλων καλάντων, το τέλος θα γίνει 0,09». Αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
Ασφαλώς, θα υπάρξουν νέες καταστάσεις και νέα πρόσωπα. Και τα νέα πρόσωπα αλλά και τις νέες καταστάσεις τις γεννά το ίδιο τους το ενδημικό σύστημα όταν βέβαια τούτο βιαίως διασαλευτεί. Ας δούμε τα νέα πρόσωπα: «Σακούλες, καλέ κυρία, ελάτε να πάρετε σακούλες»… Στον πάγκο του, έξω από το σούπερ μάρκετ, ο μικροπωλητής έχει αραδιασμένα έτοιμα πακέτα με σακούλες! Σακούλες των δέκα, των πενήντα, των εκατό τεμαχίων. Ζυγισμένες με το κιλό. Ποιος νόμος θα μπορεί να εμποδίσει την αξιοπρεπέστατη κυριούλα που πηγαίνει να ψωνίσει, ώστε να μην κάνει μια στάση στον μικροπωλητή να βάλει μέσα στο καρότσι της τις πολύ φτηνές σακούλες που εκείνος πουλάει;
Στον αντίποδα, και ανήκοντες επίσης στα «νέα πρόσωπα», θα εμφανιστούν οι «συνειδητοποιημένοι πολίτες». Τούτοι, θα κοιτάζουν επιτιμητικά την κυριούλα που ψώνισε από τον μικροπωλητή, θα εκφωνούν λάβρους λόγους υπέρ του οικοσυστήματος και των ψαριών στους ωκεανούς, θα είναι καλοντυμένοι και λιγάκι «κουνημένοι», σαν τον Τράγκα που τον ακούς στο ραδιόφωνο και λες: «Ποιος μουρλός είναι αυτός»; (Ή την Κανέλλη, χα, χα)…
Κλείνοντας το άρθρο, επιτρέψτε μας μια επισήμανση. Δεν είμαστε εναντίον της σωτηρίας του περιβάλλοντος. Είμαστε εναντίον της καταστρατήγησης της ελευθερίας μας με πρόσχημα τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Θα ήταν χρησιμότερο οι λεγόμενοι «αρμόδιοι», αντί να επινοούν λύσεις που αποσκοπούν στο πορτοφόλι μας, να καταργήσουν δια παντός τις πλαστικές σακούλες και να τις αντικαταστήσουμε με άλλες, φιλικές στο περιβάλλον. Τότε δεν πειράζει, ας τις πληρώνουμε με κάποια επιπλέον κέρματα από αυτά που δυστυχώς δεν μας περισσεύουνε…
comments powered by Disqus
