Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Προεκλογικά, η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε κρίση. Όλοι μιλούσαν για την κρίση και λέγανε πως το έλλειμμα θα φτάσει – μπορεί – και το εφτά τοις εκατό! Μετεκλογικά, η χώρα εξακολουθεί να στενάζει κάτω από την ίδια κρίση, μόνο που τώρα το έλλειμμα ανεβαίνει στο δώδεκα τοις εκατό. Βέβαια, μικρή διαφορά κάνει στον καθημερινό άνθρωπο, αν το μαύρο είναι περισσότερο μαύρο ή λιγότερο. Κι επίσης, αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι βαθύ, ξέβαθο, αλαζονικό…
Ο καθημερινός άνθρωπος έκανε τις επιλογές του. Στην κάλπη. Πέταξε τους μεν, έφερε τους δε. Με το αίμα του, ταγίζει και τους εντεύθεν και τους εκείθεν, των, κατ’ άλλους γαλάζιων κατ’ άλλους πράσινων – και για όλους ζοφερών – οριζόντων. Σήμερα, στο πολιτικό προσκήνιο, φάνηκε το πρώτο θέμα (όχι η ομώνυμη και πολύ καλή εφημερίδα), το οποίο μπορεί να αποτελέσει πεδίο κριτικής για τους καινούργιους μας αφεντικούς. Τα Stage, κυρίες και κύριοι…
Για να γνωρίσουμε μια λεμονιά, δεν είναι αρκετό να τρώμε τα λεμόνια της και να στύβουμε τους χυμούς τους. Χρειάζεται να σκαλίσουμε τη λάσπη, λασπώνοντας τα δάχτυλά μας, ματώνοντας τα νύχια μας. Εκεί, μέσα στη λάσπη, θ’ ακουμπήσουμε τις ρίζες της. Και τότε, θα νιώσουμε άριστα, πόσο βαθιά είναι ριζωμένη, πόσο δυνατή, πόσο σίγουρη. Ας το κάνουμε αυτό, λοιπόν, για τα Stage. Ας δούμε τον πόνο, την αγωνία, τον πανικό – αν θέλετε – των εργαζόμενων εκεί…
Αλλά όχι στον παρόντα χρόνο. Όχι! Στον παρόντα χρόνο είναι οι κακοί της υπόθεσης. Είναι τα πονηρά εκείνα πλάσματα που κατέλαβαν με κομματικά κριτήρια τις θέσεις τους στο δημόσιο! Και τι θέσεις!... Τριακόσια ευρώ – στο θεό σας! «Είναι πολλά τα λεφτά, Στέλλα», θαυμάζει με την αγαπημένη μπάσα φωνή του ο εκλιπών Σπύρος Καλογήρου. Πάμε, όμως, δυο χρόνια πίσω. Φτώχια με το τσουβάλι. Απόγνωση. Να, τι σπρώχνει τον νέο και τη νέα στο πολιτικό γραφείο…
«Γεια σας»!
«Καλώς τους! Καλώς τους»!
«Θέλαμε να δούμε τον κύριο Υπουργό».
«Α, απουσιάζει! Μα περάστε στο σαλονάκι… Συμπληρώστε τα στοιχεία σας εδώ… Όνομα, επώνυμο, τηλέφωνο. Μην παραλείψετε να σημειώσετε και το αίτημά σας»…
«Θα με βοηθήσει ο κύριος Υπουργός»;
«Ασφαλώς! Ασφαλώς! Τόσους και τόσους έχει βολέψει στο δημόσιο. Για εσάς δε θα βρεθεί μια θέση»;
Κι ο νέος, κι η νέα, φεύγουν μετά από εκεί που σιχαίνονται. Και στο σπίτι η γριά μάνα, άλλοτε χήρα, άλλοτε ανήμπορος ο πατέρας, άλλοτε άλλα… Κι η κρίση να ουρλιάζει ασταμάτητα στον γαλαζοπράσινο ουρανό… Σε λίγο καιρό, έρχεται ο διορισμός τους. Μια θέση Stage, δίχως ασφάλιση, δίχως στον ήλιο μοίρα. Ντύνονται με τα μοναδικά καλά τους ρούχα, φορούν τα λιγότερο χαλασμένα παπούτσια και τρέχουν στο πόστο που τους βάλανε. «Είναι μια αρχή κι αυτό», λένε…
Και βλέπουν πιο μακριά… Και πιο μακριά… Μα όμως πού, αλήθεια;
Είμαστε της γνώμης ότι μάλλον το κράτος θα πρέπει να μη βιαστεί. Όταν κάποτε έφευγα απ’ το νοσοκομείο που μού είχαν ανακοινώσει το θάνατο του πατέρα μου, με πήγαινε στο σπίτι ένας γείτονας με τ’ αυτοκίνητό του. Ήμουν αμίλητος, βυθισμένος στον πόνο. Και, θυμάμαι, δεν ήθελα να φτάσουμε γρήγορα στο σπίτι… Όσο πιο αργά, ευχόμουν από μέσα μου. Όσο πιο αργά. Ας μελετήσουμε λίγο το θέμα των Stage. Ας μη φανούμε πολύ σκληροί σαν κράτος. Αρκεί ό,τι συνέβη μέχρι τώρα…
Είναι ίσως η ώρα για μια αντιμετώπιση πιο ανθρώπινη των πολιτών. Το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής. Θα είναι κρίμα να υπάρξει μια σκιά. Μια σκιά που θα κινδυνεύει να φέρει και την επόμενη. Έστω κι αν θα είναι σκιά εις βάρος μόνον ενός συνανθρώπου μας. Ας μην τρέξει το αίμα του, παρακαλώ.
comments powered by Disqus
