σε κοιτάζω στο ταβάνι,
να χαμογελάς θλιμμένα,
οϊμένα, οϊμένα!
Βγαίνεις μες από την πάχνη
και κρεμιέσαι σαν αράχνη,
κάτι για να πεις στ’ αυτί μου,
τρισαλί μου, τρισαλί μου!
Σού ’δωσε ο Δημήτρης λύπη
(κιτρινίσαν έξω οι τύποι)
ή φοβάσαι τον Αντώνη,
που ψηλώνει, που ψηλώνει;
Δυσκολεύεσαι, το ξέρω
κι έχεις τον μπαμπά σου γέρο
και το δόλιο τον Κυριάκο,
του μποξ σάκο, του μποξ σάκο!
Όμορφή μου Μπακογιάννη,
αλαλάζουν σαν Ινδιάνοι,
το παλεύουν, μα στο τέλος,
τρώνε βέλος, τρώνε βέλος!
Πολ Σάτιρος comments powered by Disqus
