Ο Παπαγιάννης έμπλεξε ξανά, πανάθεμά τον
κι αρχίνησε το τρέξιμο των σκύλων και των γάτων!
Οι σκύλοι σκυλοβρίζουνε κι οι γάτοι τα μπαλώνουν
κι εμένα, τούτη τη φορά, φόβοι πολλοί με ζώνουν!
Φόβοι πολλοί κι απαίσιοι, φίδια με τη διχάλα,
θα βγει λαπάντι, πες τε μου, για θα τον πάρ’ η μπάλα;
Ο Παπαγιάννης μοναχά, τόσο σκατά τα κάνει
και σαν τον Βέγγον ύστερα, τρέχει χωρίς να φτάνει!
Βάζει σε περιπέτεια και τους καλούς του φίλους,
εκείνος πιάνει τους κοριούς, αυτοί γεμίζουν ψύλλους!
Ψύλλους στ’ αφτιά, μην το ’κανε και πώς να το μαζέψεις,
καταραμένους στοχασμούς, καταραμένες σκέψεις!
Ο Παπαγιάννης, φυσικά, πάλι θα τη γλιτώσει,
θα ’ναι στο τέλος πιο σοφός, με πιο μεγάλη γνώση!
Θα μάθει να μην τρίβεται στον βρωμερό τον βούρκο,
πισώπλατα χτυπήματα δεν θα τον κάνουν Τούρκο!
Βλέπεις, αλλού είναι οι ένοχοι κι αλλού χτυπά το βόλι,
τους μεν κανείς δεν κυνηγά, τους άλλους κι οι διαβόλοι!
comments powered by Disqus
