Ο Γιαννίκος του Κουρή,
είναι σπίτι κι οικουρεί.
Οικουρεί ποικιλοτρόπως
και δεν τον χωράει ο τόπος.
Οικουρεί ποικιλωνύμως
και χαμογελάει ευθύμως!
Απορούν οι κηπουροί:
– Τον σκολάσανε;
– Μπορεί…
Απορούν κι οι εργαζομένοι:
– Πίσω θες να ’ρθεί;
– Να μένει!
Δεν τον συμπαθεί κανείς,
μόνο λίγοι συγγενείς!
Ω, Γιαννίκο του Κουρή,
με την κούτρα την ξερή,
κοίτα πώς πανηγυρίζουν,
τα μυαλά τους πώς γυρίζουν,
οι απλήρωτοι υπαλλήλοι,
σαν τον Τάκη, σαν τη Λίλυ!
comments powered by Disqus
