Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Οι Έλληνες σε τούτη την προεκλογική περίοδο βιώνουν τον απόλυτο διχασμό. Από τη μια μεριά έχουμε τις φιλομνημονιακές δυνάμεις με κεντρικό εγγυητή τον Αντώνη Σαμαρά και δορυφόρους τους Βενιζέλο, Μπακογιάννη, καθώς και άλλους ηγέτες ήσσονος σημασίας· κι από την άλλη τις αντιμνημονιακές δυνάμεις με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα και δορυφόρους τους Πάνο Καμμένο και Φώτη Κουβέλη, αμφότερους σε ρόλο Τζων Σίλβερ. (σ.σ.: Τζων Σίλβερ = μονοπόδαρος ήρωας μυθιστορημάτων του Ρόμπερτ Στίβενσον, ο οποίος άλλαζε στρατόπεδο ανάλογα με το συμφέρον του την κάθε φορά).
Ο Αντώνης Σαμαράς – και οι συν αυτώ – προσπαθεί να εμφυσήσει τον φόβο στις καρδιές των ψηφοφόρων του λέγοντας ότι, «εδώ που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Ή δεχόμαστε τους όρους των Ευρωπαίων και μένουμε στο ευρώ ή τους αρνούμαστε και επιστρέφουμε στη δραχμή»… Φέρεται δουλοπρεπώς προς τους ξένους, δείχνει ολοκάθαρα δισταγμό και δειλία απέναντί τους και συνεχώς ελπίζει στην καλοσύνη τους, προκειμένου να δεχτούν οι ίδιοι να χαλαρώσουν για χάρη μας τα δυσβάσταχτα μέτρα (τα οποία ομολογεί ως τέτοια) που μάς έχουν επιβάλει, σαν απόρροια του Μνημονίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας – και οι άλλες παρεμφερείς δυνάμεις – μιλούν για νομική ακυρότητα του μνημονίου, ανάγκη εκ θεμελίων επαναδιαπραγμάτευσης (δηλαδή μέχρι και για το συνολικό ποσό του χρέους μας), τάσσεται υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ και την ευρωζώνη, πλην όμως όχι πάση θυσία, όχι δηλαδή με κάθε τίμημα, αλλά μέσω μιας ευρωπαϊκής αντιμετώπισης των προβλημάτων που τέτοιου είδους μνημόνια επιφέρουν, ώστε να μην αναγκαστεί ούτε τώρα ούτε στο μέλλον κάποια χώρα της ευρωζώνης να αποσχιστεί ένεκα μιας ανθρωπιστικής κρίσης, σαν κι αυτήν που σοβεί σήμερα στη χώρα μας.
Οι ψηφοφόροι παρουσιάζονται μπερδεμένοι και σε πλήρη σύγχυση, διότι οι μεν φτωχοί (και πλήθος νεόπτωχοι) μη έχοντας να χάσουν τίποτα πλέον, στηρίζουν ακόμη και τις πιο επικίνδυνες πολιτικές, αρκεί να απαλλαγούν από το άχθος το οποίο θα τους οδηγήσει εν τέλει στην αυτοκτονία ή την πλήρη εξαθλίωση. Οι δε πλούσιοι και οι μετρίως πλούσιοι στηρίζουν τις δειλές φωνές, επειδή φοβούνται πως, αν πάμε κόντρα στους Ευρωπαίους, θα χάσουν τα χρήματά τους, θα κινδυνέψουν οι επιχειρήσεις τους και θα βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη, στην μοίρα των μη εχόντων και των μη κατεχόντων.
Και τι θα γίνει τελικά; Τι θα γίνει; Προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά και ποιος ζυγός θα βροντήξει χάμου; Προς το παρόν μοιάζει να επικρατεί κάποιου είδους ισορροπία… Επισφαλής, πολύ επισφαλής! Τι άραγε θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά; Μήπως υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες κρυμμένοι κι έτοιμοι να βγουν στο προσκήνιο την κατάλληλη στιγμή; Μήπως το μαγικό κουτί θ’ ανοίξει ξαφνικά και σαν ελατήριο θα ξεπροβάλουν μορφές, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ή ο Κώστας Καραμανλής, φωνάζοντας «μπου» και επιδιώκοντας έτσι καθείς τους να ξορκίσει την αντίπαλη παράταξη;
Ίδωμεν…
comments powered by Disqus
