Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ας δούμε το πρώτο παράδειγμα: Ο Πέτρος έχει ένα αγροτεμάχιο εκτός σχεδίου 700 τ.μ. Κάποια στιγμή στη ζωή του, ο Πέτρος μένει άνεργος… Μη βρίσκοντας δουλειά για πολύ καιρό και βιώνοντας την ανέχεια, πηγαίνει και καλλιεργεί το αγροτεμάχιό του. Όταν με το καλό αποκτά την πρώτη του σοδειά, στήνει έναν «πάγκο» στην είσοδο του αγροτεμαχίου του και αρχίζει να πουλά τα προϊόντα του… Δεν είναι ωστόσο πολλά εκείνα που παράγει και άρα άξια λόγου προς φορολόγηση, διότι τα 700 τ.μ. θεωρούνται από τους γεωπόνους πολύ λίγα για αγροτική εκμετάλλευση. Επιπροσθέτως, για να στήσεις μια τέτοια δουλειά απαιτούνται ασφάλιση, ένσημα, τεκμήρια κι ένας κυκεώνας γραφειοκρατίας…
Ο Πέτρος όμως έχει ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο προβλέπεται με σαφήνεια στον Καταστατικό Χάρτη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Το δικαίωμα να πουλά το προϊόν του, έναντι ακόμα και υποτυπώδους αμοιβής (το αν χάνει ή κερδίζει δεν αφορά κανέναν παρά μόνο τον ίδιο)… Το κράτος παρόλα αυτά, τού στερεί το δικαίωμα, επιβάλλοντάς του φόρους δυσβάσταχτους για τις δυνατότητές του και εξωθώντας τον έτσι, είτε στην υπερκαλλιέργεια της γης του (η οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα αποδώσει) είτε στην παράνομη εργασία…
Σε άλλα παραδείγματα έχουμε επιτηδευματίες από πολλούς άλλους επαγγελματικούς χώρους: α) Ο Θανάσης φτιάχνει ιστολόγια (blogs), ιστότοπους, ιστοσελίδες. Αλλά είναι τόσο περιορισμένο το πελατολόγιό του, τόσο μηδαμινά τα κέρδη του, που και αυτός αντιμετωπίζει τη ίδια δυσβάσταχτη φορολογία, η οποία ισχύει για το προηγούμενο παράδειγμα. β) Ο Γιώργος σκέφτεται να αγοράσει πηλό και τετράγωνα κόντρα πλακέ στο μέγεθος κάδρου. Φορμάροντας τον πηλό σε πλακίδια, να χαράσσει διάσημους στίχους πάνω τους και να τα ψήνει σε έναν απλό φούρνο μικροκυμάτων. Κατόπιν, να τα βιδώνει πάνω στα κόντρα πλακέ και να βγαίνει να τα πουλήσει… Και αυτός, δυστυχώς, υπόκειται στους ίδιους φορολογικούς περιορισμούς με τρόπο ώστε τα δικαιώματά του να καταπατούνται και άρα η ελευθερία του.
Αμέτρητες παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν – όλοι τις έχουμε στον νου, όλοι όμως τις αποφεύγουμε και τις αποκλείουμε από τα όνειρά μας, με το αιτιολογικό ότι πρόκειται για «ανέφικτα πράγματα» ή «σαχλαμάρες». Αλλά δεν είναι έτσι. Η ανάπτυξη έρχεται από τα χέρια εκείνων που ξέρουν να φτιάχνουν καλάθια. Και ακούγεται πως, στο εγγύς μέλλον κανένας μα κανένας δεν θα γνωρίζει την τέχνη του καλαθοπλέκτη…
Αλήθεια, η επίσημη πολιτεία καταλαβαίνει τι συμβαίνει και πόσο κατατρέχονται πολλοί, οι οποίοι τελικά εξωθούνται στην ανέχεια και την καταστροφή; Κι αν το καταλαβαίνει, γιατί δεν κάνει κάτι, ειδικά τον δύσκολο τούτον καιρό;
comments powered by Disqus
