Ευθυμογράφημα του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
Ήπια μια μαύρη Amstel – από το Αμστελόδαμον μάς έρχεται το εξαίρετον τούτο label – και ξεκίνησα αμέσως μετά, πήρα τη στράτα και τα στενά, να πά’ να βρω την Κουμουνδούρου… Ο κόσμος γύρω μου γύριζε, στο ραδιόφωνο Κόσμος 93,6 και, τι κουφό!, μέχρι κι ο Κόσμος 93,6 γύριζε σαν σβούρα…
Δεν άργησα να καταλάβω όμως, ότι είχα τρακάρει και το καημένο μου το Renault Megane ήταν εκείνο που έκανε τις σβούρες καταμεσής στο οδόστρωμα… «Πω, πω», φώναξα! «Τώρα πια δεν μπορώ να πάρω άλλο»!...
«Για ψάξου λίγο», μού είπε ο τροχονόμος πάνω απ’ το σπασμένο μου παράθυρο… «Τα έχεις όλα»;
«Ποια όλα;», ρώτησα. «Τα λεφτά μου, εννοείτε κύριε, χικ, μπασκίνα»;
«Τα πόδια σου»!...
«Α, για να δω… Έεενα, δύυυο, εδώ είναι και τα δύο. Άλλο τίποτα θέλετε, χικ, κύριε μπασκίνα μου»;
«Άδεια, δίπλωμα»…
Μού έδωσε κλήση!!! Ο αθεόφοβος δεν λυπήθηκε που είμαι άνεργος τόσον καιρό! Τέλος πάντων, ήρθε κι ο Κατσίμπας – Κατσίμπα, Κατσίμπα, τ’ αμάξι μου τσίμπα! – και συνέχισα πεζός το δρόμο μου για να φτάσω επιτέλους κάποτε στα κεντρικά γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
«Καλή σας ημέραν, Συριζαίοι»!
«Καλή σου ημέραν και εσένα, ωρέ μπάρμπα»!
«Μπάρμπα να πεις τον άντρα σου, μωρή»!
«Πρόσεχε πώς μού μιλάς, παλιοπίθηκε»!...
«Εσύ να προσέχεις, παλιομαϊμού!... Άμα φωνάξω τον Τσίπρα και τού πω πώς μού φέρεσαι, ξέρεις τι θα σού κάνει»;
Πίσω μου, εντελώς συμ-πτωματικά, ο Τσίπρας περνούσε και άκουσε. «Μπα; Και τι θα τής κάνω δηλαδή»;
«Βοήθεια, κύριε Αλέξηηη μου!...», τσίριξε η παλιοπ… και έτρεξε απαρηγόρητη στην αγκαλιά του!
«Γιατί πειράζεις την μικρά»; Βρυχήθηκε στρέφοντας προς το μέρος μου ο πρόεδρος του Συνασπισμού…
«Δεν την πειράζω, καλέ! Ένα αστειάκι έκανα μόνο», απολογήθηκα σεμνά… Διότι, ως γνωστόν, εγώ μπορεί να γράφω ως λέων, αλλά μιλάω σαν αμνός. Κοτόπουλο, εν προκειμένω…
«Πώς σε λένε», απαίτησε να μάθει και έβγαλε από το τσεπάκι του το σημειωματάριο.
«Μπασκίνας είσαι και θέλεις να μάθεις»;
«Για έλα μαζί μου! Για έλα μαζί μου», ούρλιαξε… «Φρουροί, πιάστε τον· δέστε τον· φιμώστε τον· γ@μήστε τον· και ρίχτε τον στο πορτπαγκάζ της αστραφτερής μου μερσεντές! Θα τον πάρω μαζί μου»…
Και βρέθηκα να ταξιδεύω, μέσα στο μαύρο πορτπαγκάζ και πλάι μου δεμένο σαν και μένα ήταν ένα μαύρο παιδάκι από την Νιγηρία… Έκανα ν’ απλώσω το πόδι μου, «άχ», βόγγηξε αυτό· έκανα να τεντώσω το χέρι μου, «βαχ» έσκουξε αυτό…
«Μαμάαα»!...
«Μάμααα»!
«Τι θες εσύ εδώ»;
«Τι τες εσί εντό»;
Το δαιμόνιο μυαλό μου, αμέσως κατάλαβε τι συμβαίνει. Ο Τσίπρας κρατούσε όμηρο το παιδάκι από την Νιγηρία! Διότι η Λαγκάρντ τα συμπαθεί αυτά τα παιδάκια και ο Τσίπρας είχε σκοπό να την εκβιάσει την κυρία, με το παιδάκι από την Νιγηρία! «Παιδάκι μου», τού είπα με συμπόνια, «εγώ θα σε σώσω»…
«Γκιατί τα με σώσεις εσί; Ο Παπαντρέου ίσε»;
«Εεε, όχι, δα! Με προσβάλεις τώρα».
«Μμμ, προσβλήθηκε ο μ@λ@κας, κα-κα-κα»!
«Τι κακαρίζεις ρε; Το καλό σου θέλω»!
«Κα, κα, κα, κι ο Παπαντρέου το καλό σου ήτελε»!...
Κουβέντα στην κουβέντα, δεν πρόλαβα να σώσω το παιδί, και φτάσαμε στο καταφύγιο του Αλέξη. Στα άγδυτα, εεε άδυτα των αδύτων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ντουπ, με μια επιτόπια κίνηση, οι απαγωγείς μου άνοιξαν διάπλατα το πορτπαγκάζ!...
«Ιγκόρ, πάρε τον μικρό και πασλί. Εγώ θα πάρω τον μεγάλο».
«Χαρασό Ντίμα»… Σαν Ρώσοι μιλούσαν…
«Πασόλ, νάχουι καζιόλ!», μούγκρισα μέσα απ’ τα δόντια μου! Χρατς, ένα σκαμπίλι! «Πασόκ, πράσινο κασκόλ», ξανάπα και μουτς, ένα φιλί! Πήρα θάρρος. Ίσως μπορέσω να ρεγουλάρω την κατάσταση… «Πώς σε λένε, φίλε μου»;
«Ντιμίτρι»…
«Ααα, τι ωραίο όνομα! Κάποτε είχα αγαπήσει μια Δήμητρα και…».
Άδικα πήγαν τα λόγια μου. Με φορτώθηκε στον ώμο και ξεκινήσαμε για το υπόστεγο μπροστά μας, ένα υπόστεγο αεροπλάνων χωρίς αεροπλάνα μέσα! Ένα σκοτεινιασμένο αχούρι, μια μαυρίλα να σού πλακώνεται η ψυχή…
«Λύστε τον», ακούστηκε η φωνή του Τσίπρα. Τα μάτια του γυαλίζανε σαν της αλεπούς. Ή μάλλον όχι! Αυτά τα μάτια δεν ήτανε του Τσίπρα! Ήταν του Σαμαρά! Έτσι δικαιολογείται η αλεπού. «Κύριε Σαμαρά», τραύλισα, «τι ζητάτε εσείς εδώ»;
«Ήρθα για το καν-καν»!
«Ναι! Για το καν-καν ήρθαμε όλοι», εξήγησαν τα μάτια της κουκουβάγιας παραδίπλα – που αυτά ήταν του Τσίπρα…
«Αμέεε», πρόσθεσαν εν χορώ οι Βενιζέλος (νυφίτσας μάτια), Μιχαλολιάκος (γύπα μάτια), Κουβέλης (ψοφιμιού μάτια), Παπαρήγα (Βανδή μάτια· αχ, τα φαινόμενα απατούν). Κι αν ξέχασα κανέναν, φταίει η μπύρα από το Αμστελόδαμον…
«Δηλαδή, ετοιμάζεστε για καν-καν;», έκανα αποσβολωμένος. Ένιωθα σάμπως να ’χω πέσει απ’ τον ουρανό. Στον ουρανό, μια ντακότα κατέβαινε προς το μέρος μας…
«Α, νάτος! Ήρθε κι ο Πούτιν… Τώρα μένει να καταφθάσει ο Καβαλιέρε με τις κοπέλες για να αρχίσουμε»…
Σε αυτό το σημείο, βρε γαμώτο, ξεμέθυσα… Πάει μια ωρίτσα περίπου που γράφω και, λυπάμαι, πανέμορφες φίλες και λατρευτοί μου φίλοι, ξεμέθυσα, πάει, πέταξε το πουλάκι, δεν έχει άλλο. Τα υπόλοιπα τώρα φανταστήτε τα! Πάω για ξάπλες… Χε, χε, ή μάλλον, κα, κα, κα!...
comments powered by Disqus
