Πρόκειται για αληθινή ιστορία, αλλά δεν θυμόμαστε, βρε παιδί μου, πού τη διαβάσαμε (την είδηση), ώστε να αναφέρουμε και την πηγή της έμπνευσής μας.
Στη Ραφήνα, στο λιμάνι,
κρύβονται δυο Πακιστάνοι,
μες σ’ ένα κοντέινερ, μέσα,
για να πάνε στην Οντέσσα!...
Μια γυναίκα με φουστάνι,
από το λαιμό, τους πιάνει!
«Άσε μας, καλέ Κοντέσσα»!...
«Πριτς! Πού πάτε»; «Στην Οντέσσα»!...
«Ποια ’ν’ η Οντέσσα, ποιοι γνωρίζουν»;
«Οδησσός», τής ψιθυρίζουν…
«ΚΟΔΗΣΟ;», βρυχάται κείνη,
«δε με ξεγελάτε, κτήνη»!...
«Όχι ΚΟΔΗΣΟ!», ψελλίζουν,
λίγο-λίγο κιτρινίζουν,
είν’ και το φουστάνι μίνι
και το πλήθος έχει «μείνει»!...
Σ’ ένα οικόπεδο του Λάτση,
φλας αστράφτουν!... Παπαράτσι!
Στους αντίκρυ καφενέδες,
κάποιοι χύνουν τους καφέδες!...
Επεμβαίνουν κάτι μπάτσοι,
– άσε, φίλε· μη σού κάτσει! –
τούς φοράνε χειροπέδες,
«εμπρός, μαρς! Στο Τμήμα, παίδες»!...
ΔΙΕΚΡΙΝΙΣΗ: Κοιτάχτε να δείτε... Όταν κάνει ζέστη, γράφουμε ποιήματα. Όταν έχει ψυχρούλα, άρθρα. ’Ντάξει, να 'ούμε; ’Ξηγηθήκαμε;
comments powered by Disqus
