Γράφει ο Τάκης Ξαπλαρής
Το να πέσει μια ντουλάπα στα καλά καθούμενα, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σε βρει (sic). Το να πέσει μια ντουλάπα στα καλά καθούμενα όταν μιλάς στο τηλέφωνο με την πιο γλυκιά ύπαρξη που σού έχει τύχει ποτέ, ε, αυτό είναι το άκρον άωτον του ό,τι χειρότερο μπορεί να σε βρει…
Άφησα την Βιολέτα Κουίκ να με περιμένει υπομονετικά στο ακουστικό και, προτού καλά-καλά καταλαγιάσει η σκόνη στην κρεβατοκάμαρα, βάλθηκα να σηκώσω την ξύλινη ντουλάπα από το πάτωμα. Έλα όμως που ήταν αδύνατον!... Φυσούσα, ξεφυσούσα, αγκομαχούσα… Έμενε ακούνητη αυτή. Λες κι είχε μέσα της πέτρες!
Με τα πολλά, εντέλει, την έφερα σε μια γωνία σαράντα-σαρανταπέντε μοιρών καταφέρνοντας έτσι να μισανοίξω τη σαθρή πόρτα της. Με τι αντάλλαγμα όμως: Τα νεφρά μου πονούσαν αφόρητα. Η μέση μου έμοιαζε να έχει υποστεί καθίζηση. Τα δάχτυλά μου – τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά μου που μόνο για γραφομηχανή κάνουν – έβγαλαν ξαφνικά ρόζους!
Βαστούσα όλο το βάρος τώρα με τη μισή πλάτη και με τον έναν ώμο, ενώ το δεξί μου πόδι πάσκιζε να τραβήξει το σκαμπό του καθρέφτη, για να το βάλω στήριγμα, να φύγω εγώ από κάτω!... Αλλά, προς μεγάλη μου δυστυχία, το σκαμπό, αντί να έρχεται πιο κοντά, ξεγλιστρούσε σαν τον υδράργυρο!...
Συλλογίστηκα με οδύνη, πόση απογοήτευση θα νιώθει η πανέμορφη Βιολέτα Κουίκ, η οποία περίμενε στο τηλέφωνο για να επιστρέψω… Δεν συλλογίστηκα, ωστόσο, πως θα μπορούσε να υπάρχει άνθρωπος μέσα στην ντουλάπα!!! Και, όντως!... Από τη μισοσκότεινη χαραμάδα, δυο λαμπερά ανθρώπινα μάτια με κοιτούσαν, ανήμπορα να μιλήσουν, ανήμπορα να πράξουν το παραμικρό!...
«Ααα!...», ούρλιαξα!
«Μμμμμμ», μούγκρισε ο άνθρωπος της …ντουλάπας!
«Μάνα μου!», ξανα-ούρλιαξα!
«Μμμ-ννν-μμμμμ», ξαναμούγκρισε κι ο άνθρωπος της …ντουλάπας!
Μα, για στάσου!... Αυτός μουγκρίζει σαν τη Σούλα!... Λες να βρίσκεται η Σούλα εκεί μέσα; Ανατρίχιασα άθελά μου… «Σούλα»;
«Ννννεεε»!
Είπε «ναι». Δε με ξεγελά η ακοή μου!... Είναι η Σούλα μου, η αγάπη μου!!!
«Αράπη μου;», ξαναείπα.
«Ννναιεεε»!...
Τώρα πια, ήμουν απόλυτα σίγουρος. Μόνο η Σούλα απαντά καταφατικά όταν την αποκαλώ «αράπη μου»… Όλες οι παράνομες σχέσεις μου, προσβάλλονται. Με πολλαπλασιασμένες τις δυνάμεις, έδωσα μία και σήκωσα εντελώς την ντουλάπα. Η Σούλα βγήκε έξω, δεμένη και φιμωμένη…
«Χα, χα, χα!», έβαλα τα γέλια. «Πώς είσαι έτσι, αράπη μου; Σαν ρούχα μπουγάδας σε κάνανε»!...
«Μμμμ, βγγγγλλλ μμμ, ττττ φίμμμμτροοοο»…
«Ναι, ναι, εντάξει, μη φωνάζεις, θα σού βγάλω το φίμωτρο»… Τής έβγαλα το Fimotro κι άρχισε να λαλάει…
«Δυο τύποι μ’ απαγάγανε, που στην τιβί τους βλέπω.
Τούς είπα, “μην με δένετε, δεν σάς το επιτρέπω”!
Εκείνοι όμως με δέσανε, με κάναν σαν τη μάπα,
μα ήμουν βαριά και μ’ έκλεισαν σε τούτη την ντουλάπα»!
Αμέσως τα κατάλαβα ΟΛΑ!... Δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις. Οι δύο τύποι για τους οποίους κάνει λόγο η Σούλα, ήταν ο Πάνος Καμμένος μαζί με τον Τέρενς Κουίκ! Το μυστήριο ξεσκεπάστηκε!... Έχω να πω δυο λόγια στην Βιολέτα Κουίκ που είναι στην άλλη άκρη της γραμμής! Ανασκούμπωσα τα μανίκια μου και έπιασα τ’ ακουστικό:
«Βιολέτααα!... Βιολετίτσααα!... Είσαι ακόμα στη γραμμήηη»;
«ΓΑΒ»! (Άγρια, αντρική φωνή…).
«Έλα, καλή μου Βιολετούλααα. Ξέρω πως άργησα λίγο… Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι άντρες… Δε λειτουργούμε πάντα στην εντέλεια… Αν λειτουργούσαμε στην εντέλεια, δεν θα ήμασταν άντρες… Πλυντήρια θα ήμασταν»…
«ΓΑΒ, ΒΑΒ, ΓΚΡΡΡ»…
«Ωχ, ωχ, ποιος είναι; Εγώ τη Βιολέτα ήθελα… Εεε, την κυρία Βιολέτα Κουίκ»…
«Άκουσε ’δώ, παλιοκουμάσι!... Τη γλίτωσες τούτη τη φορά, αλλά την άλλη φορά – πού θα μάς πάει – θα σού την απαγάγουμε τη Σούλα»…
ΤΕΛΟΣ
Θερμές ευχαριστίες προς όλες και όλους εσάς που ζήσατε μαζί μου αυτό το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος του. Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο και υποστηρικτή μας εδώ στο «Πολιτική Σάτιρα!», τον κ. Τέρενς Κουίκ.
Με αγάπη,
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης (aka Τάκης Ξαπλαρής)
 |  |
