Γράφει ο Τάκης Ξαπλαρής
Δεν είναι κατάσταση ΑΥΤΗ!... Το ’πα και το ξαναλέω, στο γιαλό μην κατ… εεε δεν είναι κατάσταση ΑΥΤΗ!... Δηλαδή, πώς να το κάνουμε κύριε, άλλη να έχω παντρευτεί – με παπά και με Βύρωνα Πολύδωρα κουμπάρο – κι άλλη να ποθώ…
Νομίζω, λοιπόν, ότι έφτασε ο καιρός να χωρίσω από τη Σούλα Μιζερή… Α, θα αναθέσω στον δικηγόρο μου το διαζύγιο. Το γοργόν και χάριν έχει· αύριο που είναι Δευτέρα, θα τον επισκεφθώ και θα τού προσκομίσω όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Εκείνος, θα φορέσει το αριστερό monocle του με τη χρυσή αλυσιδίτσα, θα ρίξει μια ματιά στα χαρτιά και θα πει:
«Κοστίζει χίλια-πεντακόσια ευρώ»…
Εγώ θα τού κλαφτώ, θα κάνω τα παζάρια μου, θα τού υπενθυμίσω ταυτόχρονα πόσο καλός πελάτης του είμαι – κι ας μην τον χρειάστηκα ποτέ μέχρι τώρα – κι ίσως καταφέρω να ρίξω λίγο την τιμή. Κατόπιν, με τα λεφτά της έκπτωσης θα πάω να φάω σουβλάκια, για να γλεντήσω την πρώτη νύχτα της ελευθερίας μου.
Κάλλιο να μη γυρίσει απόψε η Σούλα απ’ την εκδρομή. Να κοιμηθεί στο ύπαιθρο μαζί με τις φίλες της, ν’ ανάψουνε φωτιές, να κρεμάσουνε στα δέντρα ξαπλώστρες, να τις τσιμπήσουν τα κουνούπια, να τις νανουρίζουν οι ιθαγενείς με τα ταμ-ταμ τους και γενικά να γίνουν όλα τα εμπριμέ! Αλλά στο κρεβάτι μας, να μην πατήσει. Ξηγηθήκαμε; Μην πάρω ανάποδες τώρα!...
Τοκ-τοκ-τοκ… (Η πόρτα)
«Ποιος είναι»;
«Ο ταχυδρόμος»!
«Κυριακάτικα»;
«Είμαι courier. Ανοίξτε παρακαλώ».
«Πριτς που θα σού ανοίξω. Δείξε μου την ταυτότητά σου απ’ το “ματάκι”».
Η ταυτότητά του, αν και έβλεπα θαμπά, έμοιαζε εντάξει. Καπελάκι ταχυδρόμου, τιράντες, γαλότσες, ύφος αγγαρείας, ε, μάλλον courier θα είναι – σκέφτηκα – και άνοιξα την πόρτα.
«Ένα γράμμα από τη σύζυγό σας, έχετε»…
«Μπα»;
«Αμέ»…
«Πού υπογράφω»;
«Εδώ»…
Χρατς-χρουτς…
«Σιγά, καλέ κύριος! Σκίσατε το χαρτί».
«Να έχεις χαρτόνι, να μη σκίζεται».
«Δεν σας επιτρέπω να κάνετε υποδείξεις στη δουλειά μου».
«Ούτε κι εγώ να κάνεις υποδείξεις στον τρόπο που υπογράφω. Η υπογραφή μου, νεαρέ ταχυδρομίσκε, είναι κοφτερή σαν το ξυράφι»…
«Το διαπίστωσα, κύριε. Με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Σκίσατε το χαρτί μου. Θα σάς άρεσε τώρα, να σκίσω εγώ το γράμμα της συζύγου σας»;
«Δώσε μου το γράμμα και γρήγορα! Αλητήριε!... Θα σε αναφέρω στα Ελληνικά Ταχυδρομεία»!!!
«Ποια Ελληνικά Ταχυδρομεία; Τα ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ»;
«Ωχ, πουλήθηκαν;»…
«Ωχ, ωχ»…
«Βογγάς κι εσύ»;
«Πάει ο μισθός μου… Πάνε τα δώρα μου… Πάνε τα τυχερά μου… Πάνε οι τσίτσιδες στις μισάνοιχτες πόρτες»…
«Έκφυλε!... Φέρε ’δώ το γράμμα και δίνε του, να μού χαθείς»…
Πήρα το γράμμα στα χέρια μου, έδιωξα και τον θρασύτατο ταχυδρόμο, κάθισα στην αναπαυτική μου πολυθρόνα και διάβασα αυτολεξί:
«ΛΑΤΡΕΜΕΝΕ ΜΟΥ ΤΑΚΗ,
»Όταν διαβάσεις αυτό το γράμμα, τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα… Θα πάρω στρυχνίνη, θα πάρω κινίνα, θα φέρω και δώδεκα μαντολίνα για να πεθάνω. Η κρίση με τσάκισε, δεν αντέχω πια…
»Δυστυχώς, αγαπημένε μου, έχω πολύ μεγάλη περιουσία και σού ζητώ συγνώμη που μέχρι σήμερα στο είχα αποκρύψει…
»Κληρονόμησα από τη θεία μου στο Σικάγο, έναν Πύργο στην Μάνη (λένε ότι είναι στοιχειωμένος, αλλά σκόπευα να τον πουλήσουμε και να τσεπώσουμε το παραδάκι). Επίσης, από έναν μπάρμπα μου στην Κορώνη έλαβα δωρεά ένα μικρό νησάκι απέναντι από την Νίσυρο – έχει πάνω του και κάποιο ξενοδοχείο, δώρο κι αυτό – ενώ ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, χρόνια αλλαντοπώλης, έκλεβε συστηματικά την Εφορία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σε λογαριασμούς του στην Ελβετία περίπου δέκα δισεκατομμύρια ευρώ, καθώς και δύο off-shore στο όνομά του…
»Χρειάζεται να κάνω πράξη αποδοχής κληρονομιάς και θα μού φάει η Εφορία περίπου το σαράντα τοις εκατό, γιατί ήταν αδήλωτα… Δεν το αντέχω!!! Θα βάλω τέρμα στη ζωή μου…
»ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ… Αν προλάβεις να μού τηλεφωνήσεις και να με παρακαλέσεις να μην το κάνω… Η αγάπη σου μπορεί να με σώσει… Αλλά, μ’ αγαπάς, άραγε; Φοβάμαι πως όχι… Ωιμέεε, μια αστείρευτη με κυριεύει θλίψη...
»Σε αποχαιρετώ, μοναδικέ (=ultimate) άντρα της ζωής μου… Η αγχόνη με περιμένει.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τώρα που θα πεθάνω, μοναδική κληρονόμος μου θα είναι η γεροντοκόρη αδερφή μου, επειδή όλη την περιουσία την κέρδισα πριν παντρευτούμε»…
ΣΟΥΛΑΑΑ! Σουλίτσααα!... Περίμενεεε!... Σ’ αγαπώ μωράκι μου, σε λατρεύω κουκλίτσα μου, είσαι σαρξ εκ της σαρκός μου, σού τηλεφωνώ πάραυτα… ΚΑΙ, ΠΟΥ ΛΕΤΕ, φίλες και φίλοι, ΤΗΝ ΠΡΟΛΑΒΑ, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμήηη…
Τέλος...
 |  |
