Γράφει ο Τάκης Ξαπλαρής
Άλλοι μιλάνε για τα τρία κα-κά της μοίρας τους! Εγώ μιλώ για τα δύο κα-λά της δικής μου μοίρας. Τα οποία ονομάζονται Κα-νέλη και Κα-ϊλή! Παίρνουνε πού και πού μακριά τη γυναίκα μου και την απασχολούν όλη μέρα, ώστε να απελευθερώνομαι από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της! Αφού, να σκεφτείτε, μέσα στα στήθια της έχω κινδυνέψει με ασφυξία άπειρες φορές.
Ως εκ τούτου, δεν μπορώ παρά να συμπεριφέρομαι με τον δέοντα σεβασμό και με απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς τις προαναφερθείσες δύο κυρίες…
«Καλημέρα σας, κύριε Τάκη μου»…
«Καλημέρα, Λιάνα μου… Τι μού κάνεις»;
«Τίποτα δεν σού κάνω! Μη με ανάβεις πρωί-πρωί»!
Βρε παιδιά, τι έπαθα σήμερα; Ή βαριακούω ή οι συνομιλητές μου εκστομίζουν μπούρδες ασύστολα. Άκουσον-άκουσον, ψάχνει για «μανάβη πρωί-πρωί»; Τέλος πάντων, με τη Λιάνα δεν βρίσκεις άκρη…
«Λιάνα μου, πού βρισκόσαστε τώρα»;
«Σούνιο! Έχει ένα ξέφωτο μπροστά μας και ήδη η Σούλα με την Εύα ξεκίνησαν το παιχνίδι»…
«Παιχνίδι»;
«Ναι! Άκου»… (Η Λιάνα μετέφερε το κινητό τηλέφωνο προς τα εκεί).
«Νιάου, μια μικρή γατούλα, με τη ροζ μυτούλα, γατούλα μου μικρήηη!... Τσα, τσα, τσα»!...
«Τις ακούς; Τραγουδάνε»…
«Α, ναι, ναι»… Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Φαντάστηκα τη σκηνή… Η Εύα να κάνει κούνια και το αραχνοΰφαντο φουστανάκι της να ανεμίζει στον άνεμο, ενώ η δικιά μου, έτσι θεόχοντρη που έχει γίνει, να κάθεται απλά και να την κοιτάζει. Κατανοώ ότι η Λιάνα θα βιάζεται να τρέξει κι αυτή κοντά τους, αλλά έχω κάτι σοβαρό να τη ρωτήσω πρώτα»…
«Λιάνα μου»;
«Λέγε γρήγορα, γιατί πρέπει να κλείσω. Τα κορίτσια με περιμένουν»…
«Λιάνα μου, πώς είναι το μαγουλάκι σου; Έγιανε από την μπουνιά εκείνη του Κασιδιάρη»;
«Τι να σού πω τώρα, μωρέ Τάκη! Η κοκκινίλα έφυγε – και ξέρεις ότι θα προτιμούσα την κοκκινίλα λόγω Κ.Κ.Ε. – αλλά έχει στραβώσει λίγο το σαγόνι μου».
«Μπα, η ιδέα σου θα είναι».
«Σε πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου η ιδέα μου».
«Τότε, κοίτα να δεις τι θα κάνουμε… Θα τραβήξεις μια φωτογραφία με το κινητό και θα μού τη στείλεις. Πρόσεξε μόνο, μέσα στη φωτογραφία να φαίνονται και οι δύο άλλες κοπέλες, ώστε να σχηματίσω μια πληρέστερη γνώμη»…
«Έγινε! Κλείνω, φωτογραφίζω το σαγόνι μου, και σε δυο λεπτάκια θα λάβεις τη φωτογραφία σε μήνυμα».
«Ορεβουάρ, καλή μου Λιάνα»…
Ουφ, κλείσαμε… Ας συνέλθω λίγο, για να συνεχίσω το γράψιμο. Καθυστερώ! Πολύ καθυστερώ και θα θυμώσουν στο «Πολιτική Σάτιρα!». Αν δεν γράψω, δεν θα φάω. Κι αν δεν φάω, θα πεινάω. Κι αν πεινάω, θα πονάω! Στο στομάχι, σαν τον Μάο…
Τσε-Τουνγκ!
Ντινγκ-Ντουνγκ! (Το μήνυμα)!
Μετέφερα αμέσως τη φωτογραφία στο κομπιούτερ μου (μέσω Bluetooth) για να έχω περισσότερη ευκρίνεια. Παρατήρησα τα εξής:
Μια ψαρή φοράδα – το άλογο – με ανοιχτό το στόμα και όλη της την οδοντοστοιχία έξω! Το κάτω σαγόνι ήταν ελαφρά μετατοπισμένο προς τα αριστερά. Η φοράδα χαμογελούσε φαρδιά-πλατιά. Ακριβώς από πίσω της, η γυναίκα μου με γυρισμένη την πλάτη και τα χέρια της ένθεν και ένθεν στη μέση της σε στιλ κανάτας, ενώ στο βάθος, μια χαριέστατη ύπαρξη να λικνίζεται στην κούνια, με απλωμένα ξεσάλωτα τα λατρευτά της πόδια, χαμογελαστή και ποθητή, ποθητή, ποθητή…
Όσο δεν παίρνει άλλο…………
Αχ, το τρίτο και τελευταίο μέρος σε λίγο…
 |  |
