Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
«Συγκρατημένη αισιοδοξία» επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν κρύβει την αγωνία του ούτε μπροστά στους δημοσιογράφους. «Η Ελλάδα έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει και τώρα η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο των εταίρων μας», διαμηνύει ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, από τις Βρυξέλλες. Όλοι ενδόμυχα φοβούνται μήπως η διευθύντρια του Δ.Ν.Τ., Κριστίν Λαγκάρντ, τα «στυλώσει» και αρνηθεί στο τέλος να «κάνει πίσω»…
«Η Ευρώπη δεν θ’ αντέξει μια ακόμη αποτυχία», δηλώνουν κορυφαία στελέχη της Κομισιόν γνωρίζοντας ωστόσο πως, οποιαδήποτε υποχώρηση, μπορεί να προέλθει μόνο από την πλευρά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι Αμερικανοί, στο διπλωματικό πεδίο, πιέζουν να τα «βρουν» το συντομότερο οι δύο κυρίες, Κριστίν Λαγκάρντ και Άγκελα Μέρκελ, προσβλέποντας οι ίδιοι στα δικά τους μεσομακροπρόθεσμα οφέλη, μεταξύ των οποίων: Η ένταξη των Σκοπίων στην Ατλαντική Συμμαχία παρότι δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα της ονομασίας τους και η έτι περαιτέρω πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα της Γερμανίας, η οποία Γερμανία με τη σειρά της είναι προσδεδεμένη στο άρμα των Αμερικανών…
Γίνεται φανερό πλέον ότι, τα πετρέλαια του Αιγαίου, άρχισαν να ερεθίζουν ρουθούνια μέχρι και στην αντίπερα ακτή του ωκεανού…
Κι αναρωτιόμαστε τώρα εμείς, ο κατά Καβάφη «απλούς λαός ο επιπόλαιος»: Μήπως, τελικά, δεν πρέπει να πάρουμε αυτά τα τόσα πολλά δισεκατομμύρια; Μήπως δεν πρέπει να βουτηχτούμε κυριολεκτικά μέχρι το λαιμό μέσα σ’ αυτήν την κινούμενη άμμο των ξένων συμφερόντων; Τα έχουμε άραγε, πραγματικά ανάγκη; Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Να επιβιώσουμε διαφορετικά; Μόνο το ευρώ πια υπάρχει στη ζωή μας; Κι αν πάμε, δηλαδή, στο δολάριο; Κι αν πάμε στο Γιεν;
Σύμφωνα με την τηλεόραση του ΣΚΑΪ και την εκπομπή LIFE, αυτή τη στιγμή: Πλησιάζουν τις 100.000 οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν στην χώρα μας μόνο για φέτος, με συνακόλουθη αλματώδη άνοδο της ανεργίας. Επίσης, το 60% των φροντιστηρίων έβαλαν λουκέτο. Και ο μακρύς κατάλογος συνεχίζεται... Όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, τα ποσοστά της ανθρώπινης τραγωδίας, ενός προς ένα, της μιας οικογένειας ή της άλλης, και όλων μας μαζί...
Γιατί δεν ελευθερωνόμαστε από τούτη την αρπάγη; Να φύγουμε, βρε παιδί μου, να παλέψουμε· δύσκολα στην αρχή, με νύχια και με δόντια, με αίμα, αλλά να είμαστε ελεύθεροι; Σάμπως και τώρα δεν υποφέρουμε; Δεν πεθαίνουν άνθρωποι; Τρεισήμισι χιλιάδες αυτοκτονίες έχουμε! Υπογεννητικότητα στο κατακόρυφο! Τι ντόπιος πληθυσμός θα μείνει; Πόσοι θα μείνουμε; Θα πεθάνει κι η γλώσσα μας μαζί… Τα ποιήματά μας, τα έργα μας, ο πολιτισμός μας… Κενό τοπίο. Απολύτως κατάλληλο για τους πιονέρους:
Τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους βόρειους… Όσους δεν θ’ απορροφηθούν εν πάση περιπτώσει από τον ήδη επισυμβαίνοντα παγγερμανισμό /πανγαλλισμό /παναμερικανισμό = στραγγαλισμό των μικρών πλην εξαίσιων εθνοτήτων μας…
 |  |
