Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Συγκλονισμένος ο καλλιτεχνικός κόσμος – και όχι μόνο – από την είδηση της «ηθελημένης αποχώρησης» του ταλαντούχου ηθοποιού Δημήτρη Βογιατζή. Η ετικέτα που κλείνει την αυλαία και που προσπαθεί να αιτιολογήσει την πράξη, η «ψυχολογική κούραση».
Ένας 42 χρονος άνδρας, κουρασμένος ψυχολογικά, αποφασίζει να «φύγει». Και η είδηση, αν και μας αφήνει έκπληκτους, μας βάζει να σκεφτούμε το αυτονόητο: είναι σίγουρο ότι για να φτάσει ένας άνθρωπος στην μοιραία απόφαση, έχουν προηγηθεί πολλά στάδια. Σε ένα τόσο ανταγωνιστικό χώρο, τα προβλήματα είναι πολλά. Και εκεί, μόνο οι «επιτήδειοι» και οι καλώς «δικτυωμένοι» επιβιώνουν. Όπως σε πολλούς άλλους επαγγελματικούς χώρους, το ίδιο συμβαίνει και σε αυτόν τον χώρο, όπου, ως γνωστόν, οι φελλοί επιπλέουν και οι «άξιοι» βυθίζονται.
Κάπως έτσι λοιπόν, τα χαμένα στοιχήματα, οι χαμένες ευκαιρίες, οι απογοητεύσεις, φαίνεται ότι έπνιξαν τον αξιοπρεπή, περήφανο και αθόρυβο Δημήτρη, που πίστευε στην αξιοκρατία, δεν ανήκε σε «κλίκες» και «παρεάκια», δεν είχε την στόφα του κόλακα και δεν πίστευε παρά στο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά. Και κάπως έτσι, οι ερμητικά κλειστές πόρτες πονούσαν πια τον ευαίσθητο Δημήτρη, κάνοντάς τον να λυγίσει και να μη θέλει να το παλέψει άλλο.
Και η αυλαία έπεσε… και το τελευταίο χειροκρότημα θα είναι πικρό… σε μια χώρα που με αμείωτο πείσμα και ένταση εξακολουθεί όχι να τρώει απλά, αλλά κυριολεκτικά να καταβροχθίζει τα ευαίσθητα και άξια παιδιά της.
Πηγή: FIMOTRO
 |  |
