Φίλες και φίλοι,
Θέλω με το παρόν σημείωμά μου να τονίσω προς όλες και όλους εσάς που με τιμάτε αφάνταστα επισκεπτόμενοι τον μικρό μου αυτόν χώρο, πως άλλο πράγμα είναι η ατόφια και αυθεντική λογοτεχνική δουλειά κι άλλο η στρατευμένη λογοτεχνία που εδώ κάνουμε.
Προσωπικά, έχω αφιερώσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου στην ιδέα της Ποίησης. Τα ποιήματα που βρίσκετε εδώ, είναι απλά στιχουργήματα τα οποία επιτελούν μόνο και μόνο έναν συγκεκριμένο σκοπό:
Την δική μου εκτόνωση για το πολιτικό γίγνεσθαι και κάτ' επέκταση, μέσω της δικής μου εκτόνωσης, την εκτόνωση των αναγνωστών μου...
Σήμερα, ωστόσο, κατ' εξαίρεση, θα μού επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας ένα αληθινό ποίημα. Ένα λογοτέχνημα που μού έφερε εντελώς απρόσμενα πριν από λίγο ο πελαργός των μωρών της αλήθειας και του πόνου, δηλαδή ο πελαργός της ποιημάτων. Ο τίτλος του: ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ.
ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ
Ένα κουστούμι θα σού ράψω,
να πεις, «θα βγω και θα το κάψω».
Ένα πανάκριβο κουστούμι,
να πέφτει επάνω σου λουκούμι.
Θ’ αναδειχτούνε οι αρετές σου,
μπροστά στο πλήθος και δια μέσου.
Θα νιώσεις, πια, προβεβλημένος,
δίχως του πανικού το μένος.
Τη θέση θα ’βρεις που σ’ αξίζει,
σ’ όλους θα λες πως είσαι «busy».
«Εκατό πράγματα» ότι κάνεις
και ν’ απαντάς δεν προλαμβάνεις.
Όλοι θα σε θαυμάζουν οι άλλοι,
μούρη θα φαίνεσαι μεγάλη.
Τουπέ και λέγειν, αν δεν έχεις,
επαναλάμβανε πως «τρέχεις».
Σίγουρα θα μ’ ευγνωμονήσεις,
αλλά μη μού τηλεφωνήσεις.
Αυτό ’χα να σού δώσω… Τέρμα!
Δε χαλαλώ για σένα κέρμα.
Αποφεύγω γενικά να κουράζω με τέτοια δημιουργήματα που βγαίνουν πρώτα-πρώτα από πολύ δυνατά και δυσπερίγραπτα συναισθήματά μου, αλλά και γεγονότα της δύσκολης καθημερινότητάς μου, αλλά δεν ξέρω, βρέθηκα στην αδυναμία, για μια φορά κι εγώ, να το κάνω...
Ίσως, γιατί μπορεί να το διαβάσει και κάποιος στον οποίον ...το οφείλω. Τρόπον τινά, βέβαια...
 |  |
