Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ, ΣΟΥΛΑ! (Μέρος Β΄)
Δυο-τρεις μέρες μόνο μείνανε μέχρι την Καθαρά Δευτέρα! Οι χαρταετοί – ο δικός μου και της Σούλας – είναι έτοιμοι, δια χειρός της λατρεμένης μου γυναικούλας, όπως είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο! Λίγο μικροί μάς πέφτουν βέβαια, διότι πρόκειται για χαρταετούς-μινιατούρες, αλλά τι πειράζει; Δικαιολογούμαστε, λόγω έλλειψης ρευστότητας στις Τράπεζες.
Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν και χειρότερα. Λίγα πάθανε οι μικροομολογιούχοι; Τσιμουδιά, λοιπόν! Σκύψε το κεφάλι σου, ραγιά! Άιντε μπράβο!...
«Τάκη, πετάξου μια στιγμή στον Πέμπτο, να πάρεις το κλειδί της ταράτσας απ’ τη διαχειρίστρια»… Διέταξε η Σούλα.
«Τι το θέλουμε το κλειδί της ταράτσας»;
«Θ’ ανεβούμε να δοκιμάσουμε τους αητούς μας, τζουτζούκο μου»!... (Εκεί, κολλημένη να αποκαλεί “αητούς” τους “αετούς”).
«Πώς τη λένε τη διαχειρίστρια»;
«Τασούλα»…
«Του Κίτσου»; Αστειεύτηκα. Σιγά τώρα, μην ήρθε να μείνει στη δική μας πολυκατοικία κοτζάμ Τασούλα του Κίτσου. Ένας τηλεοπτικός αστέρας σαν ελόγου της, μόνο από Κηφισιά και πάνω καταδέχεται.
«Ναι, Κίτσου»!... Με επιβεβαίωσε η Σούλα. Για να συμπληρώσει γεμάτη έκπληξη στη συνέχεια: «Πώς το ξέρεις; Είναι καινούργια εδώ!... Την περασμένη βδομάδα ήρθε»…
«Εεε, το υπέθεσα», απολογήθηκα. Το διαπεραστικό της βλέμμα, με έλουσε σαν κρύος ιδρώτας. Σφύριξα αδιάφορα…
«Φιρουλί, φιρουλά, εντάξει, αγάπη μου! Πηγαίνω για το κλειδί»…
«Πρόσεχε, κακομοίρη μου! Χρονομετρώ!... Μην αργήσεις»… Άρπαξε στα χέρια της το κουρδιστό μας ρολόι από την εταζέρα.
«Ρίξε του κι ένα κουρδισματάκι με την ευκαιρία. Ξέχασα να το κουρδίσω το πρωί», έκανα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου…
Χμμ, στον Πέμπτο, μού είπε; Ας πάω με τα σκαλιά… Μωρέ, ωραία γυμναστική κάνω, από τον Δεύτερο στον Πέμπτο… Εγώ έπρεπε να τρέχω πέντε χιλιόμετρα την ημέρα, με την καθιστική ζωή που κάνω. Ουφ, λαχάνιασα… Νάτο το κουδούνι της Τασούλας. «ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΙΤΣΟΥ», γράφει… Μπα; Δεν φτάνει που είναι του Κίτσου, έχει και το επώνυμο Κίτσου; Πολύ …Καλαμίτση θυμίζει το σκηνικό, βρε παιδί μου…
Για στάσου ν’ απαγγείλω ένα ποίημα, να δοκιμάσω αν ξελαχάνιασα, πριν τής χτυπήσω:
«Του Κίτσου η μάνα κάθονταν – ουφ, ουφ, ουφ, λαχανιασμένος είμαι ακόμα – και μάλωνε τον Κίτσο:
“Γιατί με παραφύλαγες – ουφ, μπουφ, μπουφ, δεν έχω αναπνοή, ουφ – χτες που ’μουν με τον Μήτσο;
Εσένα, που σε ανάθρεψα – μπουφ, μπουφ, παντ, παντ, αφχχ, ουφχχ – σού πήρα wi-fi,
να βλέπεις τσόντες στο pc, παλιοχαραμοφάη”»!...
Αρφ, αρφφ, αρφφφ, αρρρφφ… Άλλη φορά θα παίρνω το ασανσέρ· δε γίνεται!...
«Είναι κανείς απόξου»; (Η φωνή της Τασούλας του Κίτσου)!... «Θέλουτε τίποτις»; (Μιλάει μέσα από την πόρτα – δεν έχει ανοίξει, δηλαδή)…
«Εεε, ο γείτονας είμαι! Ουφ-ουφ… Απ’ τον Δεύτερο!... Συγνώμη για το λαχάνιασμα, αλλά ανέβηκα με τις σκάλες»…
«Δεν πειράζ’, καμαράτσι μου. Τι θέλ’ς»;
«Θέλω, ουφ-χουφ, το κλειδί, της, παντ-παντ, ταράτσας»…
«Α, θα πάτ’ στου πλυσταριό»; (Αυτή η φωνή της, τέλος πάντων, πολύ βλαχίζει)…
«Όχι, θα πετάξουμε αητό, εεε, αετό ήθελα να πω»…
«Περίμ’νε, να κουμπώσου την ρόμπα μ’, να βγου όξου»!...
«Και ξεκούμπωτη, αν δεν προλαβαίνετε, εγώ δεν σας παρεξηγώ»…
Προς έκπληξή μου, την τελευταία φράση την είπα εντελώς νορμάλ. Μού πέρασε το λαχάνιασμα, μάλλον… Ας το τεστάρω όμως μ’ ένα τραγουδάκι, για να ’μαι σίγουρος:
«Η θεια μου, η Αρμεσούδα, ρόμπα ξεκούμπωτη,
το ’να κουμπί κουμπώνει, τα δύο τα κρατεί,
το τρίτο πέφτει κάτω, το τέταρτο τής λείπ’
πηγαίνει στο παζάρι και δεν την νοιάζει ντιπ!»…
Τέλεια! Τέλεια!... Θα διαπρέψω με την Τασούλα. Μα, γιατί αργεί; Τι κάνει; Χρονομετρεί η άλλη από κάτω… Σαν τον Πάπα το κάνει, μέχρι να εμφανιστεί, επιτέλους. Ελπίζω πάντως να αποζημιωθώ για την αναμονή μου…
«Τσα!!! Να ’μαι κι εγώωω»!!! (Ω, Θεέ μου, η πόρτα άνοιξε!...).
«Ποια είσαι συυυ»; Έκραξα όλος φρίκη!
«Η Τασούλ’ Κίτσ’! Ποια ’θελες νάημουνα»;
«Τόσο τριχωτή»;
«Τι λες; Με προυσβάλ’ς!... Κάνω χαλάουα, μια φουρά του χρόν’»!
«Ω, εντάξει, με συγχωρείς. Αλλά σε μπέρδεψα με την Τασούλα του Κίτσου»…
«Όι, καλέ! Κίτσου ίνι το επώνυμό μου»…
«Καλώς! Κατέβαινε τώρα το κλειδί, μην πάρω ανάποδες, κυρά μου! Αρκετά έχασα την ώρα μου, με σένα»…
 |  |
