Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
«Τάκη!... Πετάξου μια στιγμή μέχρι το περίπτερο, ν’ αγοράσεις τη Realnews – την εφημερίδα, καλέ, του Χατζηνικολάου – με τις πολλές προσφορές», φώναξε ξαφνικά η Σούλα, η λατρεμένη μου γυναικούλα, από την κρεβατοκάμαρα, για να την ακούσω εγώ που βρισκόμουνα πέντε μέτρα μακριά της, στο σαλόνι.
«Τις πολλές προσφορές!», μουρμούρισα επαναλαμβάνοντας τα λόγια της.
«Ναι, γιατί»; Τα πήρε η Σούλα. «Λίγη σού πέφτει; Και περιοδικό μαγειρικής έχει· και αθλητικό ένθετο για τα μούτρα σου, τρομάρα να σού ’ρθει· και ο Καλαμίτσης γράφει που τον αγαπάς πιο πολύ κι από μένα· και, ΦΥΣΙΚΑ, έχει σήμερα το Real Me, την περιοδικάρα μου, που άμα πεθάνω ποτέ, ξύλο να χτυπήσω, μ’ αυτό το περιοδικό πάνω στο στήθος μου θέλω να με βάλεις στην νεκροκασέλα – τ’ άκουσες, ακαμάτη και αχαΐρευτε συζυγούλη μου»;
Τώρα, το «ακαμάτη και αχαΐρευτε» με το «συζυγούλη μου» πώς κολλάνε, είναι απορίας άξιο. Εν πάση περιπτώση, το αντιπαρήλθα…
«Στο στήθος σου, ε»; Ξαναμουρμούρισα.
«Το τροφαντό μου στήθος, το στικάτο»! Τόνισε εκείνη.
Δεν ξέρω γιατί, όταν οι γυναίκες μιλάνε για το στήθος τους, όλοι εμείς οι άντρες κοιτάζουμε τις χούφτες των χεριών μας. Ίσως να ξυπνούν κάποιοι υποσυνείδητοι συνειρμοί, τι άλλο να πει κανείς…
«Εντάξει, πηγαίνω», προθυμοποιήθηκα. «Βρήκα κάτι ψιλά στο τασάκι και δεν θα χαλάσω δεκάευρω».
«Το καλό που σού θέλω!». (Πω, πω, τι δυνάστης αυτή η γυναίκα μου). «Α, και πού ’σαι; Μη σε γελάσει ο περιπτεράς και δεν σού δώσει το Real Me μαζί με την εφημερίδα. Είναι κάτι κουμάσια οι περιπτεράδες!!! Πρέπει να τους προσέχεις, τζουτζούκο μου»…
«Θα προσέχω», έκανα υπάκουα υποκλινόμενος ταυτόχρονα στη φωνή της Σούλας, που έφτανε στ’ αφτιά μου τώρα στη διαπασών από την κρεβατοκάμαρα. «Εσύ τι κάνεις εκεί»;
«Στρώνω το κρεβάτι μας, σιδερώνω τα σεντόνια μας, απλώνω την μπουγάδα μας, καθαρίζω το μοκετάκι μας, πνίγομαι στις δουλειές! Φέρε μου το Real Me, Τάκη μου, να καθίσω να ξεκουραστώ κι εγώ λιγάκι, η καψερήηη»…
Ειλικρινά, τη λυπήθηκα…
«Καλημέρα σας, αξιότιμε κύριε περιπτερά μου»…
«’Μέρααα»…
«Μήπως έχετε την σημερινή Realnews του Χατζηνικολάου»;
«Όχι! Έχω την Realnews του Τράγκα!...».
«Α, στο καλό! Εγώ του Χατζηνικολάου ήθελα»…
«Τότε να πας να βρεις τον Χατζηνικολάου να σού την δώσει αυτός!»…
«Πλάκα μού κάνετε, κύριε περιπτερά μου»;
«Γιατί, εσύ τι μού κάνεις»;
«Εεε, σεφτέ. Σεφτέ ήρθα να σάς κάνω – μήπως να φύγω καλύτερα»;
«Και να φύγεις, πού θα πας; Στα άλλα περίπτερα την ίδια Realnews θα βρεις. Καμία διαφορά! Θέλεις να φύγεις; Δίνε του»!
«Ω, όχι, όχι! Τρόπος του λέγειν, καλέ κύριε. Δώστε μου μια Realnews, τέλος πάντων, κι ας είναι και του Μάνου Νιφλή, δεν με νοιάζει. Αρκεί μόνο να περιέχει το Ρίαλ Μις. Προσέξετέ το μου, αυτό»…
Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πώς μού το είχε πει η Σούλα. «Ρίαλ Μις» ήταν το πιθανότερο. Δηλαδή, ελληνιστί, μια μις (=δεσποινίς) που να είναι ρίαλ (=αληθινή)! Απλά τα πράγματα.
«Ριαλ Μις!», απόρησε ο περιπτεράς. (Τι άξεστος, Θεέ μου).
«Μάλιστα, κύριε περιπτερά μου! Ρίαλ Μις… Και μην προσπαθείτε να με ξεγελάσετε εμένα. Δεν θα φύγω από εδώ αν δεν μού δώσετε τη δεσποινίδα».
«Ποια δεσποινίδα, άνθρωπέ μου»;
«Την …Ρίαλ Μις»…
«Ήμαρτον Κύριε»… Σταυροκοπήθηκε ο περιπτεράς.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή – ω, τι σύμπτωση – κουνάμενη και σεινάμενη παρουσιάστηκε η Νέλη, η σαρανταπεντάχρονη πανέμορφη παρθένα της γειτονιάς μου. Με παραμέρισε με φούρια στο πλάι με το στήθος της – τι στήθος, δηλαδή, ο Όλυμπος κι ο Κίσσαμος στην κυριολεξία – και μίλησε στον περιπτερά με την χαριέστατη φωνούλα της:
«Μια Realnews, παρακαλώ»…
«Έφτασέεε-ιιι», είπε ο περιπτεράς. Ξεμαντάλωσε μια Realnews από το μανταλάκι και τής την έδωσε. Πλήρωσε η σαρανταπεντάχρονη παρθένα και έκανε να φύγει.
«Μια στιγμή, δεσποινίς», πετάχτηκα ξαναμμένος βαστώντας την από τον αγκώνα. «Πριν φύγετε, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι έχει κι άλλη Realnews ο περιπτεράς. Παρατήρησα ότι, αυτή που σάς δίνει την ξεμαντάλωσε από το μανταλάκι».
«Όχι, δεν έχω άλλη», μούγκρισε σαν αγροίκος ο περιπτεράς μέσα από την τρύπα του. «Αυτή που έδωσα στην κοπέλα είναι η τελευταία»…
«Μα, τότε», επαναστάτησα, «πρέπει να την πάρω εγώ, διότι προηγούμαι».
«Προηγείσαι, αλλά μού τα ’πρηξες, κύριος!», ξαναμούγκρισε εκείνος. Ωστόσο, η κοπέλα έμοιαζε να συγκινήθηκε από το πάθημά μου. Έσκυψε το κεφάλι της κοντά στο δικό μου και ψιθύρισε:
«Κοιτάξτε να δείτε, συμπαθέστατε κύριέ μου… Μικρό το κακό! Αφού μπορούμε να τη διαβάσουμε ΜΑΖΙ την εφημερίδα, δεν χρειάζεται να τσακώνεστε με τον περιπτερά. Δεν πάμε εδώ παρακάτω, που είναι το σπίτι μου, να καθίσουμε, να τη βάλουμε στα γόνατά μας και να διαβάσουμε συμφιλιωμένοι»;
Όπερ και εγένετο… Μπορεί να άργησα πολύ να επιστρέψω στη Σούλα (γύρισα το μεσημέρι), μπορεί μάλιστα-μάλιστα η Σούλα να ειδοποίησε τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού βάζοντας μια αγγελία που έλεγε, «πήγε μέχρι το περίπτερο και δεν ξαναγύρισε», μπορεί να έκανα σεξ με μία παρθένα (αυτό αν θέλετε το πιστεύετε), αλλά, ομολογώ, η συγκεκριμένη «Ρίαλ Μις» θα μού μείνει αξέχαστη!
 |  |
