Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Την τσιριχτή σου τη φωνή,
όταν μιλάς, Χριστίνα,
τη βγάζεις, λες, από χωνί
και τρίζεις την Αθήνα.
Τραντάζεις τον Λυκαβηττό,
με τα πολλά κανόνια,
τηλεφωνούνε στο 100,
πολίτες στην Ομόνοια.
Μην έχεις μάνα ρωταρού,
πατέρα παλαιοπώλη
και πήρες απ’ τη μια το Ρ (=ρου),
τον άλλο το μπιστόλι;
Μέχρι κι ο Χατζηνικολής,
που συμπαθεί την Κάτια,
γουστάρει να τα διαλαλείς
τα νέα σαν πραμάτεια.
Ξεφώνησέ τα, Χριστινιώ,
που ’χεις φωνή τρομπόνι,
μέρες που ζεις με το στανιό
και κυβερνήτες όνοι.
 |  |
