Επειδή πολλές φορές, δικτάτορα τον ανεβάσαμε, δικτάτορα τον κατεβάσαμε σ’ αυτό εδώ το site τον πρωθυπουργό της χώρας, Αντώνη Σαμαρά, και δεδομένου ότι προηγήθηκε η ομιλία του στη Δ.Ε.Θ. την Κυριακή το μεσημέρι ώστε να έχουμε πλέον πιο ολοκληρωμένη έποψη του πράγματος, ας προβληματιστούμε λίγο εξετάζοντας σε κάπως μεγαλύτερο βάθος την ορθότητα του ισχυρισμού μας.
Ένας δικτάτορας για να ειπωθεί δικτάτορας πρέπει να κυβερνά και να αποφασίζει αντίθετα από τη θέληση του λαού του παρακάμπτοντας, είτε το Κοινοβούλιο της εν πάση περιπτώσει κατ’ επίφαση δημοκρατίας που έχουμε σήμερα, είτε καταργώντας αυτό ακυρώνοντας θεσμούς και αγνοώντας ή χρησιμοποιώντας για τους ανίερους σκοπούς του τις υπόλοιπες εξουσίες.
Είναι πάντα ανίεροι οι σκοποί ενός δικτάτορα, διότι καπηλεύεται την ελευθερία των πολιτών στραγγαλίζοντας την ελεύθερη έκφρασή τους, την ελεύθερη δικαιοπραξία τους, την ελεύθερη αυτοδιάθεσή τους. Όπως ένα χελιδόνι στο κλουβί, που και χρυσό να είναι το κλουβί, όσο εκλεκτές τροφές κι αν τού προσφέρει, στο τέλος αυτό πεθαίνει.
Από την άλλη, η Δημοκρατία – έστω και η παρούσα, η μη άμεση και με πολλά ερωτηματικά μάλιστα – έχει ένα βασικό τρωτό σημείο: Σε περίπτωση που πρέπει να παρθούν δυσβάσταχτα μέτρα, αδυνατούν να παρθούν διότι στις πλείστες των περιπτώσεων τα καταψηφίζουν οι βουλευτές! (Αν και είδαμε στις μέρες μας το παράδοξο οι βουλευτές – κάτω πιθανότατα από αφόρητες πιέσεις – να τα ψηφίζουν).
Ο Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, προσπάθησε να μας πείσει για την συγκεκριμένη παθογένεια της Δημοκρατίας. Λέγοντας ότι, τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια ήταν απολύτως απαραίτητα και χωρίς τα Μνημόνια θα είχαμε γίνει ένα «κράτος-παρίας» της Ευρώπης και δη σε επικίνδυνους καιρούς – βλέπε Μέση Ανατολή· Συρία κ.λπ.
Επίσης, προέβλεψε πως το 2020 θα έχουμε βγει από την κρίση και το 2021 θα γιορτάσουμε τα εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Συνειρμικά δηλαδή, παρομοίασε την τωρινή κατάσταση ως κατάσταση υποτέλειας! Τουλάχιστον έτσι ακούστηκε στ’ αφτιά πολλών τηλεθεατών εκείνη την στιγμή.
Μας σκλάβωσε, λοιπόν. Και αυτός, και οι προκάτοχοί του, αρχής γενομένης από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον πρώτο διδάξαντα, τον κύριο «αποφάσισα για το Μνημόνιο σε μόλις δέκα λεπτά». Και πλέον, ο Αντώνης Σαμαράς παριστάνει το «καλό παιδί» στους ξένους ελπίζοντας πως οι τελευταίοι θα μας λυπηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν από την πατρίδα μας όταν εμείς ορθοποδήσουμε. Δεν συλλογιέται όμως ότι, αμ δε! Δεν πρόκειται να φύγουνε ποτέ από μόνοι τους. Κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερο γαντζώνονται, όλο και πιο βαθιά ριζώνουν εδώ τη βαθύτατα ατιμωτική για εμάς αρμοστεία τους.
Καιρό παρακολουθούμε στη Βουλή διάφορες ψηφοφορίες που όλοι θα θέλαμε να φωνάξουμε ΟΧΙ, μα οι εκλεγμένοι εθνοπατέρες μας ψηφίζουν ΝΑΙ. Με αγωνία μετράμε τα κουκιά και δεν βγαίνουνε στο τέλος. Τα σκληρά μέτρα επικρατούν. Με την απειλή ότι «όποιος βουλευτής δεν ψηφίσει τα σκληρά μέτρα, θα φέρει ακέραια την ευθύνη για την καταστροφή της χώρας». Δια χειλέων Προέδρου και Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ήτοι των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου. Τον Κουβέλη μόνο χάσαμε. Ας όψεται η Ε.Ρ.Τ. (Κι ας μην το παραδέχεται και επιμένει ότι έπραξε σωστά και κατά συνείδηση). Ας όψεται η Ε.Ρ.Τ. Εκεί την πάτησε άσχημα ο καημένος!
Για να κρίνουμε αν ορθώς αποκαλούμε δικτάτορα τον Αντώνη Σαμαρά, πρέπει να εξετάσουμε περαιτέρω σε βάθος τις ενέργειές του, τα κίνητρά του, τον ενδεχόμενο δόλο του εξαιτίας τυχόν εκβιασμών που δέχεται, καθώς και συνόλη την πολιτική του, πόσο δηλαδή είναι ορθή και άρα συγχωρείται (το χρυσό κλουβί που λέγαμε) η παράκαμψη των θεσμικών οργάνων.
Ας σκεφτούμε όμως:
Ο αποδεδειγμένα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, άφησε τη χώρα χωρίς μια δραχμή δημόσιο χρέος, έκανε πολλά έργα – μέχρι και αυτοκινητοβιομηχανία στον Βόλο – εκσυγχρόνισε τα οπλικά μας συστήματα και, παρόλα αυτά, τον αναθεματίζουμε συνεχώς. Το ίδιο θα κάναμε και για τον Ιωάννη Μεταξά, αλλά αυτός είναι προγενέστερος, μεσολάβησε κι ένας πόλεμος, και τη γλιτώνει.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να είχαν γίνει κάποια δημοψηφίσματα; Φερειπείν, το Δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου που όλοι πέσανε να τον φάνε μόλις το πρότεινε – και τον έφαγαν όντως! Θα μπορούσαν να μας εξουσιάζουν σήμερα οι ξένοι, αν αποφάσιζε ο λαός για όλα με δημοψηφίσματα; Θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν οι ξένοι αυτά τα δημοψηφίσματα; Αν τα αμφισβητούσανε φανερά, αυτομάτως θα έπεφτε η μάσκα τους. Η επίφαση της Δημοκρατίας τους που δεν είναι μόνο δική μας, αλλά έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Μια Ευρώπη που στην πραγματικότητα θέλει όσο τίποτα άλλο να είναι και να παραμείνει ενωμένη. Σε αντίθεση με τα σχέδια των Αμερικανών… Και των Ρώσων.
 |  |
