Σάββατο βράδυ, τέλος του μήνα, κόσμος πολύς κλεισμένος στο σπίτι χωρίς λεφτά ούτε για σουβλατζίδικο. Είναι κι η κρίση, βλέπετε... Μα τα κανάλια, τα άχρηστα κανάλια, κανένα δεν έχει καλό πρόγραμμα. Μόνο σαχλαμάρες, να αναρωτιέσαι αμείλικτα για τη χρησιμότητα της τηλεόρασης. Αυτοί οι καναλάρχες καθόλου δεν αγαπάνε το έργο τους - το μισούνε!
Κάποτε είχαμε τον Παπαδόπουλο στον Alpha, μια καλή παρηγοριά ήταν αυτό για εκείνους που γλεντούσαν και τώρα πια δεν γλεντάνε. Είτε λόγω γήρατος, είτε λόγω έλλειψης χρημάτων. Κι όταν καθηλώνεσαι αναγκαστικά στην πολυθρόνα σου, γυρεύεις την ψευδαίσθηση ότι γλεντάς, έτσι δεν είναι; Να νιώσεις πως βγήκες και συ, βρε παιδί μου, πήγες κάπου. Μέχρι, λοιπόν, να ξανάρθει ο Παπαδόπουλος, ιδού η αχρεία και γελοία ΝΕΡΙΤ, η δοτή κρατική - που να της βγουν τα μάτια - τηλεόραση του Σαμαρά, ξεχωρίζει!
Η ΝΕΡΙΤ προσφέρει τη μαγική και τόσο απλή συνταγή, που όλοι οι υπόλοιποι από γιγιαντιαία βλακεία τους (τι άλλο να υποθέσουμε;) αγνοούν συστηματικά. Ένα τραπέζι, τέλειο τραπέζι με κόσμο που διασκεδάζει και συνομιλεί, και ένα στούντιο, τέλειο στούντιο ακριβώς απέναντι από το τραπέζι. Και η Ρίκα Βαγιάνη, πανέμπειρη και εξυπνότατη, μαζί με τον εξαίρετο καλλιτέχνη (πάνω απ' όλα ο άνθρωπος είναι άπαιχτος καλλιτέχνης) αυτόν το Καπουτζίδη - κάπως έτσι δε λέγεται;
Η ΝΕΡΙΤ τους έσβησε όλους, γιατί είναι ο εαυτός της. Και, ίσως-ίσως, γιατί κάτι (τέτοιες) φορές τον γράφει και τον Σαμαρά, και τον Τσίπρα. Αμήν...
 |  |
