Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Ορισμένοι έχουν σχηματίσει την ισχυρή πεποίθηση ότι, η νομική εξουσία, έχει το δικαίωμα να καθορίζει –ή να μην καθορίζει– ανεξαιρέτως τα πάντα στη μικρή ζωή μας. Φερειπείν, δεν πά’ να έχεις γεννηθεί εσύ με όλα τα αντρικά αξεσουάρ πάνω σου, να είσαι άντρακλας με όλη τη σημασία της λέξης, άμα ο νόμος το πει, γυναίκα είσαι και με τη βούλα!...
Φαντάζει, ομολογουμένως, αρκετά ανησυχητικό, ο νόμος να καθορίζει εντελώς τα πάντα στη μικρή ζωή μας. Να περπατάς στον δρόμο μια όμορφη νυχτιά, να απολαμβάνεις ένα ολόγιομο κόκκινο φεγγάρι στον ουρανό και να σού λένε: «Ξέρεις κάτι; Το φεγγάρι δεν είναι κόκκινο, πράσινο είναι»… Στον αντίποδα βέβαια υπάρχουν, ασφαλώς υπάρχουν, και άντρες που για κάποιο καπρίτσιο της φύσης, των ορμονών τους αν θέλετε, αντιμετωπίζουν αληθινή (ή ψυχολογική) κρίση φύλου…
Τι ζητούν τούτοι οι άνθρωποι; «Εγώ, μην κοιτάτε που γεννήθηκα αγοράκι, επιθυμώ να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν κοριτσάκι. Απαιτώ, οι δημόσιες υπηρεσίες, να μού μιλούν σε θηλυκό γένος, τα δημόσια έγγραφα που λαμβάνω να αφορούν τη γυναίκα εμένα κι όχι τον άντρα τον οποίον δεν αισθάνομαι να είμαι κι ούτε με αντιπροσωπεύει καθόλου ως άτομο στην κοινωνία». Απλά πράγματα…
Έχει, όμως, ο νόμος τέτοια αρμοδιότητα ώστε να προβεί στην εύλογη ρύθμιση ενός παρόμοιας φύσης δίκαιου αιτήματος; (Για την ιστορία να σημειώσουμε εδώ πως ψηφίστηκε ήδη από τη Βουλή και επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Πώς μπορεί ο νόμος να κάνει το άσπρο μαύρο, ανεξαρτήτως του αν ο νομοθέτης διαπνέεται από ξεχωριστές αρετές και καλωσύνες – που δεν διαπνέεται πάντως, πιστέψτε μας… Ας πάρουμε την Κόκκινη Πλατεία στην Μόσχα και βρείτε, παρακαλώ, πού βρίσκονται τα κόκκινα χρώματα σε τούτην; Γκρίζα κι άραχλη μέσα στην παγωνιά, τη διασχίζει ο Πούτιν με την πανάκριβη λιμουζίνα του και στο φουλ τα καλοριφέρ αμέτρητα πρωινά τώρα…
Τα νομικά επιχειρήματα «περί αλλαγής φύλου» παρουσιάζονται νομικά πολύ ισχυρά. Ωστόσο, επεκτεινόμενα, θα μπορούσαν να ισχύσουν και για κάποιες εξόχως ενδιαφέρουσες παραλλαγές του ίδιου θέματος: Για την αλλαγή, π.χ., του είδους! Και πριν χλευαστεί το εν λόγω επιχείρημά μας, σπεύδουμε να υπενθυμίσουμε στους φιλόδοξους χλευαστές, τη θεωρία του Δαρβίνου για την ζωική μας καταγωγή… Υπάρχουν, λοιπόν, συνάνθρωποι οι οποίοι κάποια στιγμή θα ορθώσουν κι εκείνοι το ανάστημά τους και θα πουν: «Εγώ, μην κοιτάτε που γεννήθηκα άνθρωπος, επιθυμώ να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν πίθηκος. Απαιτώ, οι δημόσιες υπηρεσίες, να μού μιλούν όχι με το «κύριε τάδε μου», αλλά με το «πίθηκε τάδε μου» και λοιπά, και λοιπά…
Τα δε νομικά τους επιχειρήματα, εξίσου ισχυρά με τον προηγουμένων!...
Κι αν το τραβήξουμε λίγο περισσότερο, πάμε και σε μια ακτιβίστρια η οποία μάχεται υπέρ των δικαιωμάτων των σκύλων. «Παρακαλώ, να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν σκυλίτσα. Διότι είμαι απόλυτα ταυτισμένη με το αντικείμενο της μελέτης μου και προσπαθώ διακαώς να προβάλω τις ανάγκες του συγκεκριμένου είδους, υποκείμενη η ίδια πάνω στο σώμα μου τις καταπιέσεις, τις κακομεταχειρίσεις των συμπαθών τούτων τετράποδων, των πιο πιστών φίλων του ανθρώπου»…
Και, πάπαλα ο νόμος αυτός, τότε…
comments powered by Disqus
