Ο κύριος Πελοπίδας είμαστε όλοι εμείς! Η ιστορία λοιπόν που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή γιατί όλοι εμείς είμαστε ο κύριος Πελοπίδας. Αν διαφωνείτε σ’ αυτό, είτε επί της αρχής ή και κατ’ άρθρο, θα σας διαγράψουμε! Κανονίστε, συνεπώς, την πορεία σας.
Τον καιρό εκείνον, ο Πελοπίδας μετέβη στον κήπο της Γεσθημανής, τον και Πλατεία Συντάγματος ονομαζόμενο, ένθα περιεβλήθη προβιά Αγανακτισμένου κατά τα πρότυπα της Πουέρτα ντελ Σολ εν Μαδρίτη και του εκεί παραληρούντος κοινού… Εν συνεχεία, ο Ιούδας ο Σαρκοζί, ήλθε και του έδωσε φιλάκι, λέγοντας:
«Εγώ, Πελοπίδα μου, κατάγομαι από Θεσσαλονίκη
κι έχω την Μπρούνι μου, η Μπρούνι μου μού ανήκει!
Εγώ, Πελοπίδα μου, θα σε υπερασπίσω,
μονάχα γύρνα μου λιγάκι κι από πίσω»!...
(Στο μέλλον, θα καίνε οι απόγονοι του Πελοπίδα – εάν φυσικά υπάρξουν απόγονοι του Πελοπίδα, δηλαδή όλων ημών – ένα ομοίωμα του Ιούδα Σαρκοζί κάθε Πάσχα, τιμώντας την επέτειο των τριάκοντα αργυρίων, εεε της πέμπτης δόσης θέλαμε να πούμε).
Ο Πελοπίδας χάρηκε με το φιλάκι, αλλά λυπήθηκε αμέσως μετά, επειδή πίσω από τους θάμνους της Πλατείας Συντάγματος, αμέσως ξεπήδησαν τα Μ.Α.Τ. και ένας Μ.Α.Τ.άκιας τον πλησίασε απειλητικά με το κλομπ προτεταμένο:
«Στάσου εντελώς ακίνητος, εκεί που βρίσκεσαι, για να σημαδέψω καλά», είπε ο Μ.Α.Τ.άκιας.
«Μη με χτυπήσεις», εκλιπάρησε ο Πελοπίδας.
Το τι έγινε τα επόμενα δευτερόλεπτα, το είδατε στις τηλεοράσεις σας. Ο Μ.Α.Τ.άκιας χτύπησε δυνατά τον Πελοπίδα με το κλομπ του στο κεφάλι κι ο Πελοπίδας σωριάστηκε στο έδαφος αιμόφυρτος. Παρακείμενοι «Αγανακτισμένοι» τον σήκωσαν στα χέρια και τον μετέφεραν στο κιόσκι των πρώτων βοηθειών, το οποίο είχε στηθεί στον σταθμό του Μετρό… Παρόμοια κιόσκια στήνονται πολλά από τον Ερυθρό Σταυρό σε πραγματικές μάχες, στα μετόπισθεν του εκάστοτε Μετώπου… Εδώ, αντί για τον Ερυθρό Σταυρό, ανέλαβε το έργο αυτό γνωστός φαρμακοποιός της Ιερουσαλήμ, aka Αθήνας.
«Πρώτα καθαρίζω το αίμα,
μ’ ένα φίνο οξυζενέ,
στη Βουλή μας την γκαντέμα,
όλοι τους ψηφίζουν «ναι».
Αφού το αίμα καθαρίσω,
με βαμβάκι καθαρό,
βάζω γάζες μπρος και πίσω,
να σε δω να σε χαρώ.
Τώρα, κύριε Πελοπίδα,
μοιάζεις μάσκα να φοράς,
μ’ ένα σίδερο γι’ ασπίδα
πρέπει να κυκλοφοράς.
Τρέξε γρήγορα, βγες έξω,
θα μάς ρίξουν χημικά,
μ’ οξυγόνο εγώ θ’ αντέξω,
Ιησούς Χριστός νικά»!
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον συμπαθή φαρμακοποιό, ο οποίος επέδεσε με γάζες την πληγή στο ανοιγμένο κεφάλι του κυρίου Πελοπίδα. Τι να απόγινε αυτός ο φαρμακοποιός, ποιος ξέρει; Αμέσως μόλις ο κύριος Πελοπίδας βγήκε έξω, ένας άλλος Μ.Α.Τ.άκιας έριξε μέσα στην τρύπα του σταθμού του Μετρό ένα βαρελότο, ένα δακρυγόνο καθώς και δύο αναισθητικές χειροβομβίδες τύπου Namisosis («Να-μη-σώσεις»), που μάς έρχονται από την Κίνα… Είναι δε, τόσο καλά κατασκευασμένες αυτές οι χειροβομβίδες ώστε, όταν σκάζουν δεν μένει ούτε η λεζάντα «Made in China» στα θραύσματά τους…
Ο κύριος Πελοπίδας, αφού περιπλανήθηκε λίγη ώρα ακόμα στα Περίχωρα της ιερής μας πόλης, επέστρεψε στο σπίτι του, αλλά είδε έναν δικαστικό κλητήρα στην πόρτα να τού απαγορεύει την είσοδο.
«Γιατί, κλητήρα μου καλέ; Γιατί μού κλεις το δρόμο»;
«Γιατί δεν πλήρωσες νερό, δεν πλήρωσες και ρεύμα»!
«Κι άμα και δεν τα πλήρωσα; Το σπίτι μου πώς χάνω»;
«Το χάνεις και το σπίτι σου, το χάνεις και το βιός σου,
γιατί ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι, καιροί δυστυχισμένοι,
χάνουν οι μάνες τα παιδιά κι οι πασχαλιές τ’ αβγά τους,
χάνεις κι εσύ ο βαρυόμοιρος τούτο το μαύρο σπίτι»…
Ολοκληρώνοντας τούτα τα λόγια, ο δικαστικός κλητήρας έσπευσε στον νεροχύτη, όπου έπλυνε τα χέρια του («και ένιψεν τας χείρας αυτού») με τις λιγοστές τελευταίες σταγόνες από έναν λογαριασμό που μόλις κόπηκε. Ο κύριος Πελοπίδας έντρομος πήρε τους δρόμους δίχως ένα ευρώ στην τσέπη. Παρακάτω, ένας λαθρομετανάστης έστηνε τρεις σταυρούς στη μέση μιας λεωφόρου.
«Βρε, λαθρομετανάστη βρώμικε κι άπλυτε, τι στήνεις εδώ πέρα»;
«Στήνω σταυρούς για σένανε και για δυο ακόμα τύπους. Ο ένας είναι ο καλός, κι ο άλλος ο αχρείος. Εσύ διαλέγεις μάγκα μου ποιος είναι ποιος, απ’ τους δυο τους.
«Δηλαδή, λαθρομετανάστη μου, που λάμπεις από καθαριότητα και πάστρα, εννοείς πως ο μεσιανός σταυρός, ο πιο ψηλός, είναι ο δικός μου»;
«Φυσικά, κύριος! Ακόμα το σκέφτεσαι; Ανέβα»…
Ο κύριος Πελοπίδας ανέβηκε στο σταυρό τον μεσιανό για να εκπληρωθεί το ρήμα των Γραφών που λέει: «Εις τον μεσαίον σταυρόν, Πελοπίδαν σταυρώσουσι οι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». (Εντάξει, λιγάκι αχταρμά το κάναμε αυτό, αλλά ευθυμογράφημα κάνουμε, σιγά τώρα, σάμπως πρόκειται δα για λόγο του Παπανδρέου).
Κρεμασμένος ώρα ο Πελοπίδας, κοιτάζει αφ’ υψηλού κάτω, που τώρα έχουν μαζευτεί κι άλλοι λαθρομετανάστες και κουβαλούνε δυο τύπους, για να τους κρεμάσουνε κι αυτούς στους διπλανούς σταυρούς. Και θέτουν:
α) Εκ δεξιών του Πελοπίδα, βουλευτήν ονόματι Κουρουμπλήν και
β) εξ ευωνύμων του Πελοπίδα, βουλευτίν ονόματι Έλσα…
«Ακούστε ’δώ», είπε ο Πελοπίδας στους δύο συσταυρωμένους του. «Εγώ είμαι ο λαός. Δεν είμαι ο Πελοπίδας που βλέπετε. Είμαι ο λαός όλος, που δυστυχεί και σταυρώνεται. Αν με πιστεύετε, θέλω να μού το πείτε, για να σας πάρω μαζί μου στον Παράδεισο. Αν δεν με πιστεύετε, θα σας αφήσω εδώ να φάτε το Μεσοπρόθεσμο στη μάπα! Συνεπώς, η μόνη σας σωτηρία είναι να με πιστέψετε».
«Χα, χα! Τι λέει αυτός, καλέ»; Ρώτησε καγχάζοντας η Έλσα.
«Εγώ σε πιστεύω, φίλε μου», είπε ο Κουρουμπλής…
«Αμήν! Να κι ένας επιτέλους που με πιστεύει. Αγαπημένε μου Κουρουμπλή, σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, διότι ένωσες τη φωνή μου με τη δική σου και φάνηκες γενναίο παλικάρι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την πράξη σου και θα σε στηρίζω μέχρι να πεθάνω, στον αγώνα σου για να βοηθήσεις τα άτομα με αναπηρίες, αλλά και όλους γενικά τους πολίτες τούτης της χώρας που την διαλύουνε»…
Τελεία και παύλα. Κι αν αυτό είναι πράγματι ευθυμογράφημα, εσείς ας το κρίνετε…
comments powered by Disqus
