Ο Λεωνίδας σώπασε,
σαν φυσαρμόνικα σπασμένη,
που δε θα παίξει πια ξανά,
μιαν άλλη νότα αγαπημένη…
Ήταν σεμνός και ταπεινός,
πάντοτε χαμηλός στους τόνους,
τώρα τον δέχεται ο ουρανός,
πέρα απ’ τους πόνους,
αχ, τους πόνους…
Ίσως η αγάπη του, κι αυτή
να σώπασε, προτού να φύγει,
ίσως δεν το ’χε καν σκεφτεί,
μαζί κι ο χρόνος τους να λήγει…
Γιατί όλη η αγάπη του ήτανε,
τούτο το χώμα που πατούμε,
για τους πικρούς αγώνες του,
εμείς μια μέρα να μιλούμε…
Ο Λεωνίδας σώπασε,
όπως οι δίκαιοι σωπαίνουν,
όπως πετούν οι αετοί,
που μοναχά ψηλά ανεβαίνουν…
comments powered by Disqus
