15 Μαΐου 2012
Habemus Εκλογές!
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Πάντα, όταν οι άνθρωποι δεν συμφωνούν, αυτή τους η ασυμφωνία οφείλεται σε δύο και μόνο λόγους: α) Επειδή κάποιος/κάποιοι υστερεί-ούν στην σκέψη (οριζόμενη σύμφωνα με την επιστήμη της Λογικής) έναντι κάποιου/κάποιων άλλου-ων. β) Επειδή κάποιος/κάποιοι έχει-ουν ίδιες βλέψεις (συμφέροντα, εμπάθειες, προσπάθεια ύψωσης εαυτού) εις βάρος κάποιου/κάποιων άλλου-ων.
Όπως πριν από έναν και πλέον αιώνα στιχούργησε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός: «Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, “πάρ’ το” λέγοντας “κι εσύ”»… Και εννοούσε φυσικά με τη λέξη «σκήπτρο», την εξουσία.
Σήμερα, λοιπόν, ΔΕΝ habemus papam! Αντίθετα, έχουμε Εκλογές!... Όπως σε κάποια εκλογή Πάπα – ο όρος ήταν να τρέφονται οι καρδινάλιοι μόνο με ψωμί και νερό, εκούσια φυλακισμένοι στον ανακτορικό ναό μέχρι να εκλέξουν οπωσδήποτε Πάπα – μια φορά όμως αργήσανε τόσο, που όταν τον εκλέξανε, αυτός είχε εξαντληθεί αφόρητα από την κακουχία του εγκλεισμού του, ώστε σε έναν-δυο μήνες πέθανε.
Λύσσαξαν κυριολεκτικά για να φτιάξουν κυβέρνηση οι πολιτικοί μας! Δεν τους έγινε όμως η χάρη. Ο Πάνος Καμμένος πρότεινε σχεδόν να τον κάνουν πρωθυπουργό για να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα (πω, πω, χαρτί κι αυτό! Ύστατης ελπίδας χαρτί). Δεν το δέχτηκαν. Ο Φώτης Κουβέλης ζήτησε οικουμενική κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν το δέχτηκαν οι Δεξιοί. Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε Εκλογές.
Εκεί κατέληξαν!
Οι Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος ενώθηκαν σε μια γροθιά. Τους λείπανε μόνο δύο κουκιά. Δεν τα βρήκανε! Κι ούτε κανείς απ’ τους υπόλοιπους διανοήθηκε να τους …αναστήσει… Βρίσκονται σε πτωτική τροχιά. Ας την ολοκληρώσουν, τέλος πάντων. Ας πει, επιτέλους, ο λαός τι ακριβώς θέλει. Τώρα ο λαός τους κατάλαβε ακόμη πιο καλά.
Ο Αλέξης Τσίπρας στήνει την μπάλα στην άσπρη βούλα. Ο διαιτητής (Παπούλιας) θα σφυρίξει (προκηρύξει τις νέες Εκλογές) και ο παίκτης θα σκίσει το πλεκτό (ή το καλσόν;). Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν απ’ το πέναλτι, είναι ακριβώς όμοια με την αγωνία της Μέρκελ (και των «δανειστών» μας). Η αγωνία του παίκτη είναι άραγε μόνο του Τσίπρα; Ή όλων μας; Χρωστάμε μια απάντηση στους εαυτούς μας.
Και θα την δώσουμε. Άντε, καλή ψήφο…
comments powered by Disqus