Την κόρη του αρχιτσέλιγκα, τελικά δεν την παντρευτήκαμε...
Όχι, όχι, αγαπητές μας φίλες, παραμένουμε ελεύθεροι και διαθέσιμοι! Ήταν καλή, ήταν χρυσή, η Αγλαΐα, ήταν και χρυσοχέρα - μας τράταρε μέλι που τρύγησε η ίδια με τα χεράκια της από τις μέλισσες δίχως καν να φοράει στολή και μάσκα. Οι μέλισσες, όπου φύγει-φύγει στη θέα της, κι έτσι τρύγησε άφοβα το υπέροχο μέλι που φάγαμε!
Ο περήφανος πατέρας της, ο Μήτρος με τ' όνομα, ζώστηκε μια κουμπούρα κάποια στιγμή, αλλά τον καλοπιάσαμε πως θα ξανάρθουμε και δεν μάς την μπουμπούνησε!... Διατηρεί, βλέπετε, κάποια μικρή ελπίδα. Διότι, καλό είναι να μην κλείνουμε τις πόρτες ποτέ - όσο φυσικά κινδυνεύουμε από δαύτες! Τις κλείνουμε μετά, μόνοι μας! Χε, χε...
Α, τον Τατούλη, δεν τον είδαμε. Κάπου θα κρύφτηκε. We'll smoke him out, όπως θα 'λεγε και ο Μπους... Πού τον θυμηθήκαμε αυτόν τώρα;
comments powered by Disqus
