Ο Στουρνάρας σε ρόλο Παπακωνσταντίνου, με αθώο (ακόμα) χαμόγελο
Τα μέτρα δεν κλειδώνουνε κι είν’ το κλειδί στριμμένο.
Όχι, δεν φταίει ο Ευάγγελος, μήτε κι ο Αντώνης φταίει!
Φταίει το κεφάλι το κακό, του Φώτη, το στριμμένο!
«Ετούτοι οι φόροι», φωνασκεί, «να ’ναι κι οι τελευταίοι»!
Τα λόγια του, την Τρόικα χορεύουν πεντοζάλη.
Τού Βενιζέλου πάν’ γλυκά, του Σαμαρά λουλούδια!
«Τον Φώτη, τι τον έπιασε; Τώρα τι θέλει πάλι»;
Τρώνε φιστίκια απ’ τον μπουφέ, χάμω πετούν τα φλούδια!
«Ω, μην τρομάζετε, καλέ», με μια φωνή απαντάνε,
οι δυο λαμπροί πολιτικοί που κυβερνούν τον τόπο!
«Όλα τα κάνει προσποιητά! Μεις τού ’παμε, έτσι να ’ναι!
Για να κρατάμε πισινή, μην μείνουμε στον …τόπο»!
Οι ξένοι αναστενάζουνε, βαθιά ανακουφισμένοι.
«Αφού μας τ’ ορκιζόσαστε, τότε σας συγχωρούμε!
Την πόρτα μόνο ανοίξτε μας, που ’χετε κλειδωμένη»!
«Κι αυτήν σάς την ανοίγουμε! Να μπείτε!... Να χαρούμε»!
«Πότε θα την ανοίξετε»; – «Την άλλην εβδομάδα»!
Σε τούτο το κεφάλαιο το ποίημα αυτό, τελειώνει…
Μάς λείπουν επεισόδια… Μόλις παιχτούν αράδα,
θα γράψουμε το παρακάτ’, να δούμε τι …κληρώνει!...
 |  |
