Γράφει ο Τάκης Ξαπλαρής
«Ουφ, ωχμ, μχχ, τι ώρα είναι»; Αναρωτήθηκα…
Χτες που ’ταν μέρα Κυριακή, άργησα πολύ να ξυπνήσω!... Ξενύχτης από την νύχτα, με μπύρα και σουβλάκια στο «διανυκτερεύον» (για χάρη μας) σουβλατζίδικο. Και «άντε, βίβα, βρε παιδιά!» και «άσπρο πάτο!» και λοιπά, το παρατραβήξαμε λίγο όλη η παρέα οι ποιητές απαγγέλλοντας και τραγουδώντας!
Τα γκαρσόνια χασμουριόντουσαν, μας κοιτούσαν με μισό μάτι, αλλά εκεί εμείς: «Λύκος μαύρος και ισχνός, του πατέρα του καημός»…
«Τι “λύκος” τσαμπουρνάς μωρέ; Αυτό το έκλεψες! Δεν είναι δικό σου!... Διασκεύασες το “αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι”»!
«Δικό μου, είναι! Και η διασκευή, πιάνεται»!
«Δεν πιάνεται!... Δεν πιάνεται!...», να φωνάζουν οι υπόλοιποι εν χορώ…
«Με προσβάλλετε»!
«Σιγά, ο μικροτσ@τσουνος»!
«Ποιον είπες, “μικροτσ@τσουνο”, ρε; Ξέρεις, ΕΣΥ, τι είσαι»;
«Όχι!... Τι είμαι; ΤΙ ΕΙΜΑΙ; Για λέγε»;
Με τα πολλά, ήρθαμε στα χέρια, «σπάσαμε» το μαγαζί, τα κάναμε γυαλιά-καρφιά! Σκούπα και φαράσι τα γκαρσόνια. Ο λογαριασμός συμπεριέλαβε και τα σπασμένα. Το σκάσανε οι άλλοι· τα πλήρωσα εγώ… Ο πιο αθώος του αίματος!... Τα πλήρωσα, ΟΛΑ, εγώ!...
Αλλά όμως, τι ώρα είναι επιτέλους; Μια ώρα τώρα ρωτάω, πουθενά η Σούλα… Η Σούλα (η …αράπη μου) πάντα μού λύνει την απορία με τη γλυκιά φωνή της: «Ακαμάτηηη! Αχαΐρευτεεε! Ρεμάλι! Σήκω απ’ το κρεβάτι, πια! ΔΕΚΑ η ώρα!»… Ή έντεκα ή δώδεκα ή δεκαπέντε κι έντεκα!... (Που λέει και το τραγούδι).
«Σούλα»;
«Με φωνάξατε, κύριε»; (Άλλη φωνή)…
«Επ! Ποια είσαι εσύ»; (Άλλη γυναίκα! Ξανθή, ψηλή, με μεγάλα β@ζιά)!
«Είμαι η …άλλη»!
«Ποια άλλη; Πώς σε λένε; Δεν έχεις όνομα»;
«Εεε, Μαρίνα»…
«Ω, τι ωραίο όνομα»!...
Ξαφνικά ανακάλυψα ότι ήμουν ολόγυμνος πάνω στο στρώμα (τα κλινοσκεπάσματα είχαν πέσει κατά τη διάρκεια του ύπνου μου, όπως συμβαίνει πάντα και παραπονιέται η Σούλα). Άπλωσα το χέρι μου να τραβήξω την κουβέρτα να σκεπαστώ…
«Μηη»!
«Τι μη»;
«Καλά το λέτε, έχει τιμή»!
«Μπα, τι τιμή να έχει το γυμνό; Ντρέπομαι, βρε παιδί μου, άσε με να σκεπαστώ»!
«Αν συμφωνήσουμε στην …τιμή, μπορείτε να μείνετε κι έτσι»!...
Σε πείσμα δικό της, εγώ σκεπάστηκα· με επιδεξιότητα κατόπιν ντύθηκα· με σβελτάδα πήγα πλύθηκα κι ύστερα, καλοχτενισμένος και γραβατωμένος (φόρεσα τα καλά μου προς τιμήν της) τής πρότεινα να πάμε για καφέ στο καφέ στη γωνία…
«Θα είναι το πρώτο μας ραντεβού», εξήγησα με βραχνή ερωτική φωνή.
«Βρε, μπούφο! Με είχες φτάσει στο “ωμέγα” και ξεκινάς απ’ το “άλφα”»;
«Α, για άκου εδώ, μικρό μου!... Το “ωμέγα” πρέπει να έρθει στην ώρα του…».
«Μπούφο!... Μπούφο!... (Επανέλαβε). Θα φταίω εγώ τώρα, να σού λύσω τα μάγια»;
«Μάγια»; (Τι λέει αυτή, μωρέ;).
Η …Μαρίνα έβγαλε από το λευκό τσαντάκι της το μαγικό της ραβδάκι και, τσουπ, κάπως έκανε και ξύπνησααα…. Η Σούλα, ογκόλιθος από πάνω μου, να φωνάζει: «Αχαΐρευτεεε!... Ακαμάτηηη! ΔΕΚΑ η ώρααα»!...
Ιδού, λοιπόν, ο λόγος, κυρίες και κύριοι, που χτες δεν έστειλα ο καψερός στο «Πολιτική Σάτιρα!» το κυριακάτικο ευθυμογράφημα... ΕΦΤΑΙΓΕ Η ΜΑΡΙΝΑ!...
 |  |
