Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Αιμίλιος Κόρακας, κατά κόσμον Εμίλ Κόρακας, ο οποίος πετούσε κι έκρωζε, έκρωζε και πετούσε, πετώντας στον κάδο των αχρήστων κάθε τι χρήσιμο που έβρισκε να αιωρείται πάνω στις κεραίες των τηλεοράσεων!
Ως γνωστόν, στις κεραίες των τηλεοράσεων, τις εγκατεστημένες επί των ταρατσών, μέχρι και σώβρακα μπορεί να βρείτε να αιωρούνται, αλλά sometimes υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα που μόνο για πέταμα δεν είναι! Στο κάτω-κάτω, το ΔΙΧΤΥ δεν είναι και …χτεσινόοο!
Κανένα ΔΙΧΤΥ δεν είναι και χτεσινό…
Οι υπήκοοι του ηγεμόνα, στο μεταξύ, λέγανε: «Κοντός ψαλμός, αλληλούια» και σταυροκοπιόντουσαν αβέρτα-κουβέρτα, όμως ο ψαλμός ήταν κοντός και το αλληλούια άφαντο. Μάλιστα, η προοπτική της τετραετίας φάνταζε πολύ πιθανή, μ’ όλους εκειούς τους βλάκες στο αμφιθέατρο!
Ο Αιμίλιος Κόρακας, που κόρακα μάτι δε βγάζει, βρέθηκε απ’ το πουθενά κι από τα μπουντρούμια, στα σαλόνια των VIP’s, να γεύεται τις σαμπάνιες των ανθρώπων. Αυτός, ένας κόρακας!
Το ΔΙΧΤΥ, στις μέρες του, έπεσε στην ανυποληψία των πολιτών. Καγχάζοντας οι πιο πολλοί γυρίζανε τα κουμπιά των πουκαμίσων τους, ανάποδα. Μα, κάτι η γενική ξεραΐλα, κάτι η αναβλητικότητα ενός αναβλητικού λαού – κάποιος σαλτάρει κάθε τόσο, τελειωτικά – τον διαιώνισαν στην ιστορία ως:
Σύμβολο βλακείας και τσατσισμού…
Ο νοών, νοείτω…
 |  |
