Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Από τους τόπους της φωτιάς
κι από τη γη του μίσους,
φέρνει ο βοριάς, φέρνει ο νοτιάς,
στις εδικές μας νήσους,
ξεριζωμένους χίλιους-δυο
και πρόσφυγες μιλιούνια,
μ’ όλο το βιος τους ρημαδιό,
μωρά παιδιά στην κούνια…
Δρόμοι της θάλασσας πικροί,
ναυαγισμένες λέμβοι,
τόσοι που κείτονται νεκροί
σ’ άγριων ακτών τη ρέμβη
κι άλλοι που μπόρεσαν – ω, ναι! –
χλωμοί σαν πεθαμένοι,
να γίνουν ένα ενσταντανέ,
στα σύρματα φραγμένοι…
Θάνατοι υπάρχουνε παντού
και δήμιοι, και σωτήρες,
παραμονεύουν, κάνουν ντου,
σ’ ένα βαγόνι πλήρες,
αν δε σού δώσουνε ψωμί,
κώνειο θα σε ποτίσουν,
τρέχουν στο τζάμι σου οι νομοί
και ποιόνε νοιάζει τι ήσουν…
 |  |
