ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ορισμένοι έχουν σχηματίσει την ισχυρή πεποίθηση ότι, η νομική εξουσία, έχει το δικαίωμα να καθορίζει –ή να μην καθορίζει– ανεξαιρέτως τα πάντα στη μικρή ζωή μας. Φερειπείν, δεν πά’ να έχεις γεννηθεί εσύ με όλα τα αντρικά αξεσουάρ πάνω σου, να είσαι άντρακλας με όλη τη σημασία της λέξης, άμα ο νόμος το πει, γυναίκα είσαι και με τη βούλα!...

Φαντάζει, ομολογουμένως, αρκετά ανησυχητικό, ο νόμος να καθορίζει εντελώς τα πάντα στη μικρή ζωή μας. Να περπατάς στον δρόμο μια όμορφη νυχτιά, να απολαμβάνεις ένα ολόγιομο κόκκινο φεγγάρι στον ουρανό και να σού λένε: «Ξέρεις κάτι; Το φεγγάρι δεν είναι κόκκινο, πράσινο είναι»… Στον αντίποδα βέβαια υπάρχουν, ασφαλώς υπάρχουν, και άντρες που για κάποιο καπρίτσιο της φύσης, των ορμονών τους αν θέλετε, αντιμετωπίζουν αληθινή (ή ψυχολογική) κρίση φύλου…

Τι ζητούν τούτοι οι άνθρωποι; «Εγώ, μην κοιτάτε που γεννήθηκα αγοράκι, επιθυμώ να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν κοριτσάκι. Απαιτώ, οι δημόσιες υπηρεσίες, να μού μιλούν σε θηλυκό γένος, τα δημόσια έγγραφα που λαμβάνω να αφορούν τη γυναίκα εμένα κι όχι τον άντρα τον οποίον δεν αισθάνομαι να είμαι κι ούτε με αντιπροσωπεύει καθόλου ως άτομο στην κοινωνία». Απλά πράγματα…

Έχει, όμως, ο νόμος τέτοια αρμοδιότητα ώστε να προβεί στην εύλογη ρύθμιση ενός παρόμοιας φύσης δίκαιου αιτήματος; (Για την ιστορία να σημειώσουμε εδώ πως ψηφίστηκε ήδη από τη Βουλή και επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Πώς μπορεί ο νόμος να κάνει το άσπρο μαύρο, ανεξαρτήτως του αν ο νομοθέτης διαπνέεται από ξεχωριστές αρετές και καλωσύνες – που δεν διαπνέεται πάντως, πιστέψτε μας… Ας πάρουμε την Κόκκινη Πλατεία στην Μόσχα και βρείτε, παρακαλώ, πού βρίσκονται τα κόκκινα χρώματα σε τούτην; Γκρίζα κι άραχλη μέσα στην παγωνιά, τη διασχίζει ο Πούτιν με την πανάκριβη λιμουζίνα του και στο φουλ τα καλοριφέρ αμέτρητα πρωινά τώρα…

Τα νομικά επιχειρήματα «περί αλλαγής φύλου» παρουσιάζονται νομικά πολύ ισχυρά. Ωστόσο, επεκτεινόμενα, θα μπορούσαν να ισχύσουν και για κάποιες εξόχως ενδιαφέρουσες παραλλαγές του ίδιου θέματος: Για την αλλαγή, π.χ., του είδους! Και πριν χλευαστεί το εν λόγω επιχείρημά μας, σπεύδουμε να υπενθυμίσουμε στους φιλόδοξους χλευαστές, τη θεωρία του Δαρβίνου για την ζωική μας καταγωγή… Υπάρχουν, λοιπόν, συνάνθρωποι οι οποίοι κάποια στιγμή θα ορθώσουν κι εκείνοι το ανάστημά τους και θα πουν: «Εγώ, μην κοιτάτε που γεννήθηκα άνθρωπος, επιθυμώ να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν πίθηκος. Απαιτώ, οι δημόσιες υπηρεσίες, να μού μιλούν όχι με το «κύριε τάδε μου», αλλά με το «πίθηκε τάδε μου» και λοιπά, και λοιπά…

Τα δε νομικά τους επιχειρήματα, εξίσου ισχυρά με τον προηγουμένων!...

Κι αν το τραβήξουμε λίγο περισσότερο, πάμε και σε μια ακτιβίστρια η οποία μάχεται υπέρ των δικαιωμάτων των σκύλων. «Παρακαλώ, να απευθύνεστε προς εμένα σαν να ήμουν σκυλίτσα. Διότι είμαι απόλυτα ταυτισμένη με το αντικείμενο της μελέτης μου και προσπαθώ διακαώς να προβάλω τις ανάγκες του συγκεκριμένου είδους, υποκείμενη η ίδια πάνω στο σώμα μου τις καταπιέσεις, τις κακομεταχειρίσεις των συμπαθών τούτων τετράποδων, των πιο πιστών φίλων του ανθρώπου»…

Και, πάπαλα ο νόμος αυτός, τότε…


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Τώρα που θα πληρώνουμε μέχρι και τη σακούλα,
για να σωθούν τα ψάρια μας μες στους ωκεανούς,
θα γίνουμ’ όλοι, φίλε μου, οικολόγοι με τη βούλα
και θα συνετιστεί με μιας ο πονηρός μας νους!

Μπράβο τους, στους πολιτικούς που σκέφτηκαν στο τέλος,
πως με το μέτρο τούτο ’δώ θα σώσουνε τη Γη,
τι ’ν’ άλλωστε τα τρία λεπτά που θα πληρώνεις τέλος,
όταν το περιβάλλον μας πιο παστρικό θα βγει;

Μπορεί το νέφος να ’πνιξε τις πιο μεγάλες πόλεις,
μπορεί να κάνουν δοκιμές μ’ όπλα πυρηνικά,
πυραύλους να εκτοξεύουνε μόλις γουστάρουν, μόλις,
εσύ, κοσμάκη, πλήρωνε για τα …σακουλικά!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

ΣΑΚΟΥΛΕΣ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 0,03 € ΚΑΙ ΟΙ «ΣΑΚΟΥΛΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΙΛΟ»

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Έχει το κράτος – το οποιοδήποτε κράτος – το δικαίωμα, όποτε τού καπνίσει, να επιβάλλει στους πολίτες του ένα τέτοιο τέλος; Παλιότερα συνέβη – και εξακολουθεί να συμβαίνει – με τα τσιγάρα και, πιο παλιότερα ακόμα, με τα σπίρτα. Επρόκειτο για το «Ελληνικό Μονοπώλιο» τότε – οι μεγαλύτεροι σίγουρα το θυμούνται…

Αν υποθέσουμε πως έχει δικαίωμα το κράτος να φορολογεί έκτακτα ό,τι θέλει, από το τσίπουρό μας και το κρασί μέχρι το ίδιο μας το σπίτι (βλέπε ΕΝ.Φ.Ι.Α.), πώς δεν αντιβαίνει το Σύνταγμα και πώς, εν κατακλείδι, διαφέρει από τους κατά καιρούς κατακτητές της πατρίδας μας; Διότι, έτσι που το πάνε, θα νιώσουμε όλοι την ανάγκη να κατακτηθούμε τελικά από μια πιο πολιτισμένη χώρα, όπως φερειπείν το Γιβραλτάρ κατακτήθηκε από τους Βρετανούς, μήπως γλιτώσουμε από τους υποτελικούς φόρους στους οποίους υποβαλλόμαστε!

Εν μια νυκτί, λοιπόν, οι αρμόδιοι του αρμόδιου υπουργείου – που ούτε αρμόδιοι είναι, ούτε καμία τέτοιου είδους αρμοδιότητα, το υπουργείο τους, έχει – σκεφτήκανε πως οι πλαστικές σακούλες των σούπερ-μάρκετ είναι βλαπτικές για το περιβάλλον και είπαν: «Ένα το κρατούμενο»… Κατόπιν, μελετήσανε με ποιον τρόπο θα μπορούσαν αφενός να ευεργετήσουν (sic) το περιβάλλον και αφετέρου να βγάλουν και το κάτι τις τους σε φόρο απέναντι στον κοσμάκη. «Ω», θριαμβολόγησαν ως άλλος Αρχιμήδης στο μπάνιο του, «δύο τα κρατούμενα τώρα»!...

«Το 2018, μετά τις γιορτές, κάθε πελάτης των σούπερ μάρκετ θα πρέπει να πληρώνει ειδικό τέλος για την κάθε πλαστική σακούλα, 0,03 €. Και από το 2019, μετά τις άλλες γιορτές δηλαδή και στον απόηχο ακόμα των άλλων καλάντων, το τέλος θα γίνει 0,09». Αποφασίζομεν και διατάσσομεν.

Ασφαλώς, θα υπάρξουν νέες καταστάσεις και νέα πρόσωπα. Και τα νέα πρόσωπα αλλά και τις νέες καταστάσεις τις γεννά το ίδιο τους το ενδημικό σύστημα όταν βέβαια τούτο βιαίως διασαλευτεί. Ας δούμε τα νέα πρόσωπα: «Σακούλες, καλέ κυρία, ελάτε να πάρετε σακούλες»… Στον πάγκο του, έξω από το σούπερ μάρκετ, ο μικροπωλητής έχει αραδιασμένα έτοιμα πακέτα με σακούλες! Σακούλες των δέκα, των πενήντα, των εκατό τεμαχίων. Ζυγισμένες με το κιλό. Ποιος νόμος θα μπορεί να εμποδίσει την αξιοπρεπέστατη κυριούλα που πηγαίνει να ψωνίσει, ώστε να μην κάνει μια στάση στον μικροπωλητή να βάλει μέσα στο καρότσι της τις πολύ φτηνές σακούλες που εκείνος πουλάει;

Στον αντίποδα, και ανήκοντες επίσης στα «νέα πρόσωπα», θα εμφανιστούν οι «συνειδητοποιημένοι πολίτες». Τούτοι, θα κοιτάζουν επιτιμητικά την κυριούλα που ψώνισε από τον μικροπωλητή, θα εκφωνούν λάβρους λόγους υπέρ του οικοσυστήματος και των ψαριών στους ωκεανούς, θα είναι καλοντυμένοι και λιγάκι «κουνημένοι», σαν τον Τράγκα που τον ακούς στο ραδιόφωνο και λες: «Ποιος μουρλός είναι αυτός»; (Ή την Κανέλλη, χα, χα)…

Κλείνοντας το άρθρο, επιτρέψτε μας μια επισήμανση. Δεν είμαστε εναντίον της σωτηρίας του περιβάλλοντος. Είμαστε εναντίον της καταστρατήγησης της ελευθερίας μας με πρόσχημα τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Θα ήταν χρησιμότερο οι λεγόμενοι «αρμόδιοι», αντί να επινοούν λύσεις που αποσκοπούν στο πορτοφόλι μας, να καταργήσουν δια παντός τις πλαστικές σακούλες και να τις αντικαταστήσουμε με άλλες, φιλικές στο περιβάλλον. Τότε δεν πειράζει, ας τις πληρώνουμε με κάποια επιπλέον κέρματα από αυτά που δυστυχώς δεν μας περισσεύουνε…


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ντρούνι, Κοστέλο, με τη Βελκουλέσκου
και τον αυστηρό Τζιαμαρόλι,
πήραν την όψη κοτόπουλου φρέσκου
και μπήκανε στο κατσαρόλι.

Μ’ άλλες κουβέντες, αράξαν στο Χίλτον
και πήραν ευθύς το Μαξίμου:
«Τσίπρα μου, τον Τσακαλώτο για στείλ’ τον,
αχ! Και την Αχτσιόγλου, παιδί μου».

Άρχισαν, έτσι, την παρέλασή τους,
ενώπιον του Κουαρτέτου,
όλοι οι υπουργοί κι οι χοντροί σύμβουλοί τους,
βαστώντας καθείς το ντοσιέ του.

Σαν μαθητές που πηγαίνουν Σχολείο
και δείχνουν τα τετράδιά τους,
να πάρουνε δέκα με τόνο – γελοίο! –
ρεζίληδες όλοι τους… Νάτους!...

Του κράτους τις δόσεις, του κράτους το χρέος,
του κράτους και τη σωτηρία,
μέχρι και στο «Χρονικόν του Μορέως»,
χρωστά ο λαός στην Εφορία.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...