Στην Ελευσίνα, που ’ν’ του Θόδωρου τα κάστρα,
το Χριστινάκι χτες αργά, μιλούσε στ’ άστρα:
«Δεν τον αντέχω!... Ροχαλίζει… Ροχαλίζει»…
«Τον στεφανώθηκες, Χριστίνα… Βράσε ρύζι»!
«Ρύζι, δε θέλει… Θέλει ολόκληρο το ζώο!
Τόσο πολύ που χάφτει-χάφτει, εγώ δεν τρώω»!
«Γιατί δεν σκέφτεσαι, κουτή, να τού το σκάσεις»;
«Είναι παχύς, είναι βαρύς, είναι καρντάσης»!...
Μετά, ξημέρωσε· και τ’ άστρα σβήσαν πάλι,
το Χριστινάκι χαμογέλασε σαν …άλλη…
Κάποιο λουλούδι τη λυπήθηκε στη γλάστρα,
στην Ελευσίνα, που ’ν’ του Θόδωρου τα κάστρα!
comments powered by Disqus
