Νίκο μ' σε θέλει ο Κυριακού

Ωρέ, Νίκο μ’ σε θέ-, κι αμάν, αμάν,
Νίκο μ’ σε θέλει ο Κυριακού.

Νίκο μ’ σε θέλει ο Κυριακού,
να πας εκεί, καλού-κακού.

Ωρέ, σαν τι με θέ-, κι αμάν, αμάν,
σαν τι με θέλει ο Κυριακού.

Σαν τι με θέλει ο Κυριακού,
να πάω εκεί, καλού-κακού.

Ωρέ, άμα με βά-, κι αμάν, αμάν,
άμα με βάλει με τη Χούκλη.

Άμα με βάλει με τη Χούκλη,
δεν πάω! Βρε, τον πονηρούκλη.

Ωρέ, άμα με θέ-, κι αμάν, αμάν,
άμα με θέλει μοναχό.

Άμα με θέλει μοναχό,
θα πάω με Τράγκα και Παυλό-.

Ωρέ, σε θέλ’ να ’δώ-, γεια σου Νίκο μου,
σε θέλει με τη Χούκλη του.

Σε θέλει με τη Χούκλη του,
να χαίρεται τα πλούτη του.

Ωρέ, Νίκος δεν πά-, κι αμάν, αμάν,
Νίκος δεν πάει στη Χούκλη πλάι.

Νίκος δεν πάει στη Χούκλη πλάι,
το Mega τον παρακαλάει.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Η Μπιρμπίλη στο Παρίσι

Η Μπιρμπίλη στο Παρίσι,
δεν καταλαβαίνει κρίση,
έχει σπίτι με ταβάνι
και πολύ το απολαμβάνει!
Έχει σπίτι με βεράντα
και πολλά λεφτά στην τσάντα,
διότι σ’ ένα γυμναστήριο,
γνώρισε παλιά έναν κύριο!
«Μα, ποιος είστε», τού ’πε εκείνη,
«είμ’ ο Γιώργος κι έχω ευθύνη,
έχω ευθύνη για τη χώρα»!
«Κύριε, τι μού λέτε τώρα»!...
Θαύμασε πολύ η Μπιρμπίλη,
του κορμιού του την καμπύλη,
το μουστάκι, τη μουσούδα,
το στενό του το βερμούδα!
«Αν σας κάνουν κυβερνήτη,
πάρτε μου καλέ, ένα σπίτι,
το γατί μου να μην πλήττει»!...
«Πού το θέλεις»; «Στη Μαδρίτη».
«Αχ, αδύνατον, βρε Τίνα,
στη Μαδρίτη πέφτει πείνα!
Μήπως προτιμάς τη λύση,
να στο πάρω στο Παρίσι,
να ’χεις φίλη σου την Κάρλα
για να πιάνετε την πάρλα»;
«Δε θα σας δυσαρεστήσω,
πάρτε το μου, μπρος και πίσω,
ευγενέστατε κύριέ μου,
τι καλός που είστε, Θε μου»!...

(Εδώ ακούγεται για μερικές στιγμές ο γαμήλιος ύμνος του Μέντελσον).

…Έτσι κάναν γνωριμία,
μπαμ και κάτω, με τη μία
και την έκανε υπουργό του,
πριν τον αν’σχηματισμό του!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ο Λεωνίδας σώπασε

Ο Λεωνίδας σώπασε,
σαν φυσαρμόνικα σπασμένη,
που δε θα παίξει πια ξανά,
μιαν άλλη νότα αγαπημένη…
Ήταν σεμνός και ταπεινός,
πάντοτε χαμηλός στους τόνους,
τώρα τον δέχεται ο ουρανός,
πέρα απ’ τους πόνους,
αχ, τους πόνους…
Ίσως η αγάπη του, κι αυτή
να σώπασε, προτού να φύγει,
ίσως δεν το ’χε καν σκεφτεί,
μαζί κι ο χρόνος τους να λήγει…
Γιατί όλη η αγάπη του ήτανε,
τούτο το χώμα που πατούμε,
για τους πικρούς αγώνες του,
εμείς μια μέρα να μιλούμε…
Ο Λεωνίδας σώπασε,
όπως οι δίκαιοι σωπαίνουν,
όπως πετούν οι αετοί,
που μοναχά ψηλά ανεβαίνουν…


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Φεύγει ο Παμπούκης

Πένθιμον άσμα σε ήχο πλάγιο Β΄

Τώρα στον κόρφο σου ούτε ψύλλος,
φεύγει κι ο πιο καλός σου φίλος!
Τώρα σε κλαίνε κι οι σαρδέλες,
ο Χάρης πάει Σεϋχέλλες!
Είχες, βρε Γιώργο, ένα μπουμπούκι,
που τ’ ονομάζανε Παμπούκη
και για χατίρι κάποιου Χρήστου,
τον έκανες «μνήμης αλήστου»!
Καλά, δεν σκέφτηκες καθόλου,
το μέλλον του έρμου μας του Στόλου;
Τους ναυτικούς και τα βαπόρια,
που ’χουν μεγάλη στενοχώρια;
Χάρη Παμπούκη, γύρνα πάλι,
στου Παπουτσή την άδεια αγκάλη!
Πώς και τον άφησες μονάχο,
να ’ναι το κύμα πλάι στο βράχο;
Τα κροκοδείλια τα δάκρυα,
όμως ας μείνουνε στην άκρια,
καθώς, για το φευγιό, πρωτίστως,
δεν φταίει ο Χρήστος, μόνο ο Χρήστος!
Τα φταις κι εσύ, πρωθυπουργέ μας,
γιε του Ανδρέα κι άρα, γιε μας!
Τα φταις κι εσύ, γιατί τον πήρες,
σ’ ένα ξενοδοχείο πλήρες,
στις πρόσφατες τις διακοπές σου
κι έφαγε όλες τις γκόμενές σου!
Τις έφαγε όλες, πλην την Άντα,
αυτήν στην άφησε για πάντα!...


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ο φοροφυγάς

Αν θες στον κόσμο τούτο,
να ζήσεις σαν αγάς,
μάθε να κρύβεις πλούτο,
γίνε φοροφυγάς.

Θα ’χεις το μαύρο τζιπ σου,
την μπλε πισίνα σου,
απ’ τους εφόρους κρύψου,
με την κομπίνα σου.

Με τρεις off-shore στην Κούβα,
δύο στους Μαορί,
δε θα φοβάσαι κλούβα
κι ο κόσμος θ’ απορεί:

«Για δες, να μη δηλώνει,
ποτές υπάρχοντα,
με σένιο παντελόνι,
πουκάμισο άρχοντα»!

Πρέπει να προσποιείσαι,
τάχατες πως πεινάς
και πειστικός αν είσαι,
στη ζούλα θα περνάς.

Αμ έπος, μα κι αμ έργον,
άλλαξε λάστιχα
γράψου και στων ανέργων,
αχ, τα κατάστιχα.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ο Γιάννης Παπαγιάννης στο Ράδιο 9

Τώρα, λοιπόν, στο ράδιο εννέα,
στους 98,9,
θα τα μαθαίνουμε τα φρέσκα νέα!
Ψάξε και βρες το, μάθε να το πιάνεις,
πηγαίνει εκεί κι ο Γιάννης Παπαγιάννης!
Μαζί με τον Τζιμάκο, βρε παιδί μου,
τη Ρούλα την Κορομηλά,
πλάι στου Βερύκιου την εκπομπή,
του Δήμου,
ο Παπαγιάννης θα μιλά!...
Συντονιστείτε, φύγετε απ' τους άλλους,
- μπα, να τούς πέσουν οι πομποί! -
διώξτε από το κεφάλι σας τους ...κάλους,
ο Παπαγιάννης τέλεια τα λέει!
Και δεν χαρίζεται! Δεν κάνει ελέη!
Δεν τον πλακώνουν οι πολυελαίοι!...
Έλα κι εσύ, στο ράδιο εννέα,
στους 98,9,
το Magazino από Δευτέρα ξεκινά,
όχι απ' αυτή, γιατί θα το 'χα χάσει,
από την άλληνα κι ανελιπώς!
Εμ, πώς; Εμ, πώς;
Εμένανε να μη με λεν Τουμάση,
αν δεν τον δούμε και ...τηλεοπτικώς!!!

Η είδηση είναι πέρα για πέρα αληθινή και έκανε μεγάλη αίσθηση στο χώρο των Media! Ο Γιάννης Παπαγιάννης υπέγραψε σήμερα στο Ράδιο 9, ύστερα από συμφωνία-αστραπή με τον διευθυντή κ. Κοντομηνά. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιο Fimotro, κάνοντας κλικ εδώ.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ρακιντζής, ο σκιντζής

Λένε πως είναι ΑΕΚτζής,
ο Λέανδρος ο Ρακιντζής,
μα βρήκε σκάνδαλα στη Γράμμου,*
κι είπε: «Φύγε ΑΕΚ από κοντά μου»!
Λένε πως είν’ κουκουλατζής,
ο Λέανδρος ο Ρακιντζής,
πως την ΑΓΕΤ τήνε κατάπιε,
κάνουνε «κρα» στο πάρκο «αι πάπιαι»!
Τον αγαπάει ο σουβλατζής,
γαλάζιος και Σαμαριτζής,
γιατί αναμμένες σκανδαλάρες,
τις σβήνει με τις σαγιονάρες!
Λένε λατρεύει τους Bee Jees,
ο Λέανδρος ο Ρακιντζής,
έπνιξε τη Ζαχοπουλιάδα
και με την Εύη πάει βαρκάδα!
Τον τρέμει κάθε ΔΕΗτζής,
όπως του ρεύματος το jizz,
τους έκανε τα μούτρα «κρέας»
ξυρίζοντάς τους σαν κουρέας!
Τώρα μάς έγινε ΕΛΤΑτζής,
πολύ μη-μου-άπτου και τζι-τζης
για μόλις δώδεκα ευρουλάκια,
πάει σε σταθμούς και καναλάκια!

* Σκάνδαλα στη Γράμμου: Τα γραφεία της ΑΕΚ βρίσκονται ως γνωστό στην οδό Γράμμου, στο Μαρούσι. Όσο τώρα για τα «σκάνδαλα» που αναφέρουμε, δεν υπάρχουν. Απλά, γράφτηκε για τη ρίμα του στίχου. Η ΑΕΚ είναι ίσως μια από τις ελάχιστες πεντακάθαρες και τίμιες ομάδες στην ελληνική Σούπερ Λιγκ. Και δεν κάνουμε χιούμορ πάνω σ’ αυτό.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Στην Costa Navarino

Κάτω, βρε κάτω, στην Costa Navarino,
βρε, στην Costa Navarino, με βιολιά και με κλαρίνο,
ο Στραβελάκης έκλεισε σουίτα,
βρε, και πήρε και την Τρέμη, να τήνε φυσούν οι ανέμοι!
Πήχτρα, βρε πήχτρα, πήχτρα είναι στον κόσμο,
είναι πήχτρα, βρε, στον κόσμο, τρώνε μαϊντανό και δυόσμο,
τρώνε και ψάρια, που λατρεύει η Όλγα,
που τα φέρνουν απ’ τους Ρώσους, τα ψαρεύουνε στον Βόλγα!
Έχει room service, στην Costa Navarino,
για να πίνει η Όλγα Τρέμη το κρασάκι της το φίνο
και ν’ αποφεύγει την πολυκοσμία,
να μασάει τις γαρίδες ήσυχα και μία-μία!
Μέσα, βρε μέσα, στη μεγάλη σάλα,
μέσα στη μεγάλη σάλα, βάζουν ALTER, βάζουν κι άλλα,
όμως δε βάζουνε ποτέ το MEGA,
βρε, δε βάζουνε το MEGA, το χτυπούν σαν τη μαρέγκα!
Κι ο Στραβελάκης, βρε κι ο Στραβελάκης,
αχ, τα παίρνει στο κρανίο, όπως και στο καφενείο:
– Γιατί δε βάζετε ποτέ το MEGA,
βρε, δε βάζετε το MEGA, το χτυπάτ' σαν τη μαρέγκα;
– Εμείς το MEGA, δεν ξέρουμε, καν, ποιο ’ναι,
μήπως παίζει τα «Κανόνια», μάγκα μου, «του Ναβαρόνε»;
– Όχι, δεν παίζει, τίποτε «Κανόνια»,
δείχνει τύπους που διαβάζουν με φρου-φρου και με κολόνια…


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Βασιλικούλα ζάχαρη

Βασιλικούλα ζάχαρη, Βασιλικούλα μέλι,
ο Μιχελάκης σε ζητά κι ο Σαμαράς σε θέλει,
να πεταχτείς ως τη Συγγρού – (ποτέ μετά τις δέκα),
τα μάτια σου τα ποθητά δεν τα ’χει άλλη γυναίκα!

Βασιλικούλα τι έκανες κι όλοι στο Κόμμα σου, όλοι,
γυρεύουν να σού βάλουνε στον κρόταφο πιστόλι,
μην έκανες τις διαρροές, μη δεν τις έχεις κάνει
κι απ’ τη χαρά της ψήνει αρνιά η Ντόρα Μπακογιάννη;

Βασιλικούλα μ’ όμορφη με το καυτό σου βλέμμα,
δεν ξέρεις ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αίμα γυρεύουν, αίμα,
κάθισε στο κρεβάτι σου με πυρετό σαράντα
κι ει δυνατόν, μην ξαναδείς κανέναν τους για πάντα!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Το κάστρο του Πάγκαλου

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Α. Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Όταν κλείσαμε τηλεφωνικά τούτη τη συνέντευξη, καθόλου μα καθόλου δεν περιμέναμε όσα φοβερά και τρομερά έμελλε να επακολουθήσουν! Καταρχάς, η συνέντευξη ήταν να δοθεί σε γνωστή καφετέρια στην Ελευσίνα, τόπο διαμονής (και καταγωγής) του Θεόδωρου Πάγκαλου, αλλά όταν φτάσαμε επιτόπου, ο γράφων – εγώ δηλαδή – εκπροσωπών την «Πολιτική Σάτιρα» μαζί με την δίδα Ιουλία Βουζού, σέξι ρεπόρτερ του ιστολογίου «Φίμωτρο» (πήγαμε με το αυτοκίνητό μου, ένα μίνι κούπερ σαν αυτό που οδηγεί ο Μίστερ Μπιν), αντί για τον Θεόδωρο Πάγκαλο, συναντήσαμε εκεί μιαν αφροαμερικάνα ξεδοντιάρα και κακιά, η οποία μάς πληροφόρησε ότι «εκείνη θα μας οδηγήσει στον κύριος υπουργκός»…

Βάλαμε την αφροαμερικάνα μέσα στο μίνι κούπερ κι εκείνη, δίμετρη καθώς ήταν, τέντωσε από το πίσω κάθισμα τα δυο της μαύρα κι άραχλα ποδάρια, το ’να πάνω στο δεξιό μου μάγουλο και τ’ άλλο πάνω στ’ αριστερό μάγουλο της όμορφης Ιουλίας. «Ε, ρε, να με ’βλεπε ο Πατήρ Ιωάννης τώρα!...», σφύριξε η Ιουλία. Σημειώνουμε εδώ πως ο Πατήρ Ιωάννης δεν είναι φυσικά άλλος από τον πνευματικό της, ο οποίος την εξομολογεί συχνά-πυκνά για τις πολλές σεξουαλικές της αμαρτίες. Αυτό μάλιστα το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι και δηλώνουμε έτοιμοι να το καταθέσουμε και στο Δικαστήριο, εάν και εφόσον μάς ζητηθεί…

«Μήπως, καλέ κύριος και καλέ κυρία, σας σγαρνταλεύω»; Ρώτησε η αφροαμερικάνα φανερώνοντας ξεδιάντροπα τα κάτασπρά της δόντια.
«Όχι, κορίτσι μου! Πώς σού πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό»; Την καθησύχασα ευγενικά. «Απλώσου άφοβα όπως θέλεις. Δε δαγκώνουμε»…
«Εγκώ όμως νταγκώνω»… Για μια στιγμή, το χαμόγελο εξαφανίστηκε από τα χείλη της και φρίκαρα. Το ίδιο μάλλον θα αισθάνθηκε κι η Ιουλία, γιατί απότομα στρέψαμε κι οι δυο τα πρόσωπά μας μπροστά. Και ευτυχώς! Μια γιγάντια νταλίκα μακρουλή και σκοτεινή, μάς έκλεινε το δρόμο!

«Φρένο, Παναγιώτη!... Πάτα φρένοοο»!... Ούρλιαξε η Ιουλία.

Μάταια… Το μίνι κούπερ δεν κατάφερε να φρενάρει με την ταχύτητα που είχε αναπτύξει αλλά, ω του θαύματος, πέρασε ολόκληρο κάτω απ’ την νταλίκα και βγήκε στην άλλη μεριά εντελώς άθικτο! «Τι τύχη, Θεέ μου, τι τύχη βουνό»!... Ξεφύσηξα ανακουφισμένος ξανανοίγοντας τα μάτια μου… «Βλέπεις, Ιουλία μου, πόσα προτερήματα έχει το μίνι κούπερ»;
«Αχ, Παναγιώτη μου», απάντησε με στεναγμούς και φυλλοκάρδια η Ιουλία. «Εγώ, δεν τα πάω καλά γενικώς με τα μίνι κούπερ… Μάλιστα, έπαθα ένα λουμπάγκο την τελευταία φορά»…
«Πού, βρε παιδί μου»;
«Στο σεξ»…

Ένα χοντρό ποδαρίσιο δάχτυλο – της αφροαμερικάνας, για όσους τώρα ανοίγουν τα ραδιόφωνά τους – μού βούλωσε ξαφνικά το στόμα … Κόντεψα να ξεράσω τα εσώψυχά μου. «Φτάσαμε, κύριος»! Έφτυσε η αφροαμερικάνα. «Εντώ είναι το κάστρος του Πάγκαλος». Πω, πω!...

Β. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Μία περίπου ώρα από την Ελευσίνα, επάνω σ’ έναν χέρσο και μαύρο λόφο, εγκατακείται εγκατάκοιτο και κατάκοιτο, μ’ όλες τις πολεμίστρες κι όλα του τα έγκατα, το επί στρατηγίας παππού Πάγκαλου εγκατεστημένο στον τόπο εκείνο κάστρο και μπλα-μπλα-μπλα, και μπλα-μπλα-μπλα… Στον πάνω-πάνω ψηλότερο από τους τρεις πυργίσκους, ο μέγας Παγκάλειος θυρεός ακτινοβολεί περήφανα στον ήλιο, ενώ στο πανύψηλο μικροσκοπικό φινιστρίνι του ίδιου πυργίσκου, ένα θλιμμένο θήλυ (το λέω ποιητικά), κοιτά με βλέμμα σιωπηλό το παγωμένο δείλι. Το εν λόγω, που λέτε, θήλυ, μόλις το είδα από κάτω, κομμάτια μού ’γινε η καρδιά λες και την φάγαν σκύλοι.

«Μήπως την λένε Λίλυ»; Ρώτησα, δήθεν αδιάφορα, την αφροαμερικάνα, που μας οδηγούσε με βήμα στρατιωτικό, γοργό κι αποφασιστικό, στα ενδότερα του κάστρου.
«Όχι, καλέ κύριος. Χριστίνα την λένε… Γκυναίκα του Πάγκαλος είναι. Την έχει ντικιά του»…
«Τι κρίμα»…
«Πώς είπετε»;
«Εεε, για της θάλασσας το κύμα μίλησα»…
«Α! Γκιατί εγκώ νταγκώνω»…

Εντελώς αθέλητα ξαναφρίκαρα… Κοίταξα με την άκρη του ματιού μου την Ιουλία, για να δω αν συμμερίζεται και το νέο μου φρικάρισμα. Όμως έδειχνε αδιάφορη τώρα… Αλήθεια, τι όμορφη κοπέλα η Ιουλία! Πόσες και πόσες συζητήσεις δεν έχουμε κάνει, καθώς αραιά και πού δημοσιεύω ποιήματά μου στο ιστολόγιο όπου εργάζεται, το «Φίμωτρο», κι έτσι βρήκαμε το χρόνο να γνωριστούμε καλά. (Κάτω από την μύτη του Πατέρα Ιωάννη, φυσικά, ο οποίος δεν ξέρει τίποτα, χε, χε, για τη σχέση μας)…

Κροτάλισμα αλυσίδων βαρύ, καθώς κι ανατριχιαστικό στρίγκλισμα σιδερένιων πορτών, διέκοψαν τους ανομολόγητους ερωτικούς μου στοχασμούς. Ερωτικά ανολοκλήρωτους δυστυχώς στοχασμούς, λυγμ, διότι μέσα σ’ ένα μίνι κούπερ δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Άσε που πάντα καραδοκεί το …λουμπάγκο! Κρατς, κριτς, καμπάμ, μπαμ, αχ, αχ!... Οι ήχοι που ακούγονταν σ’ έκαναν κυριολεκτικά να χέζεσαι από το φόβο σου!... Ας τους ερμηνεύσουμε έναν-έναν με τη σειρά:

Κρατς: Ήχος προερχόμενος από το σαλόνι του κάστρου. Ο Πάγκαλος έτρωγε μια μακαρονάδα μέσα στο σαλόνι, μάς είδε ξαφνικά να μπαίνουμε και τού έπεσε η πιατέλα πάνω στο μεσαιωνικό μωσαϊκό του πατώματος κάνοντας «κρατς». Απλή ερμηνεία, κατανοητή…

Κριτς: Ήχος πάλι προερχόμενος από το σαλόνι. Ο Πάγκαλος έχοντας σηκωθεί από την αναπαυτική του πολυθρόνα (εκεί έτρωγε, τρομάρα του) πατάει πάνω ατσούμπαλα στα σπασμένα γυαλιά από την πιατέλα κι έτσι παράγεται ο ήχος «κριτς»…

Καμπάμ: Το μπουκάλι με το κρασί που έπινε μαζί με την μακαρονάδα του ο Πάγκαλος, το οποίο σημειωτέον δεν έσπασε, είναι μάρκας Καμπά. Ο Πάγκαλος, όταν μιλάει για το κρασί του, πολλές φορές αντί να πει «το Καμπά μου», λέει «το Καμπά μ’». Εξ ου και ο ήχος…

Μπαμ: Έσπασε τελικά το κρασί Καμπά…

Αχ, αχ: Η αφροαμερικάνα, κόπηκε λίγο στα δάχτυλα της με τα γυαλιά σκύβοντας να τα μαζέψει.

Η δίδα Ιουλία Βουζού, πολύ συγκινήθηκε μόλις είδε αίματα κι έσπευσε να βοηθήσει την αφροαμερικάνα στο μάζεμα των υπόλοιπων σπασμένων. Εγώ, σύγκαιρα, έτρεξα να σταθώ ανάμεσα στην Ιουλία και τον Πάγκαλο, προσπαθώντας αγωνιωδώς να κρύψω από τον Πάγκαλο ότι η Ιουλία κάτω από το λευκό με πιέτες μίνι φουστάκι της δεν φορούσε εσώρουχο… Παντρεμένος άνθρωπος ο Πάγκαλος, δε μού φάνηκε σωστό τέτοιο θέαμα.

«Ω, ω, ω, ο κύριος Τουμάσης», αναφώνησε ο Πάγκαλος. «Πολύ χαίρω, αγαπητέ μου, που σας γνωρίζω»… Και μού έτεινε εγκάρδια ένα τριχωτό, χοντρό χέρι… Το έσφιξα…
«Κι εγώ χαίρομαι», ανταπέδωσα στην δημοτική, «κύριε Υπουργέ μου. Και σας ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη που δεχτήκατε τόσο πρόθυμα να παραχωρήσετε».

Στο μεταξύ, η Ιουλία τελείωσε με τα μαζέματα κι ήρθε κοντά μας.

«Ιουλία Βουζού, του ιστολογίου “Φίμωτρο”! Πώς είστε, Υπουργέ μου»;
«Πώς να είμαι, δεσποινίς μου; Πώς να είμαι; Τώρα που σας βλέπω, νιώθω σαν τον Στρος Καν στο Σοφιτέλ. Έχει, βλέπω, μυστικά όπλα ο Πατήρ Ιωάννης»!...
«Αμέ, πώς δεν έχει; Με μένα, υπουργούλη μου, όλα θα τα ξεράσετε! Όλα»!... Περάσαμε στους καναπέδες και καθίσαμε πάνω σε τρεις αναπαυτικές μαξιλάρες…

«Ζωή και κότα, τη βγάζετε εδώ, Υπουργέ μου», είπα για να σπάσω τον πάγο.
«Μπα, πάει η κότα. Χύθηκε μαζί με τα μακαρόνια. Ας είναι καλά η οικονόμος μου, που καθάρισε τη βρωμιά. Είναι αφροαμερικάνα, ξέρετε».
«Ναι, το καταλάβαμε. Καλό κορίτσι»…
«Καλό, αλλά δαγκώνει! Να σάς πω, τις προάλλες, πού με δάγκωσε;»…
«Ωχ! Όχι!... Μη! Δε θέλουμε να μάθουμε. Ήρθαμε εδώ για τη συνέντευξη. Τι λέτε; Ξεκινάμε»;
«Ω, βεβαίως, βεβαίως. Για τη συνέντευξη… Κόντευα να το ξεχάσω! Παρακαλώ, ρωτήστε με· είμαι στη διάθεσή σας»…

Γ. Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

«Κύριε Υπουργέ, πιστεύετε ότι όλοι οι Έλληνες κλέβουν»;
«Ασφαλώς και το πιστεύω. Ο καθένας, είτε λίγο είτε πολύ, είτε συστηματικά είτε περιστασιακά, είτε στο παρόν ή στο παρελθόν, έχουν κλέψει».
«Κύριε Υπουργέ, πιστεύετε ότι όλοι οι Έλληνες ευημερούν»;
«Όχι όλοι· ασφαλώς, όχι όλοι… Οι περισσότεροι όμως, πράγματι ευημερούν. Αν κάνετε μια βόλτα σε οποιαδήποτε παραλία, θα δείτε ένα σωρό πανάκριβα τζιπ γύρω σας! Αναρωτηθήκατε ποτέ, πού βρέθηκαν τόσα χρήματα για να αγοραστούν από τόσους πολλούς ιδιώτες τέτοια πανάκριβα οχήματα – κι αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα – ενώ την ίδια στιγμή το κράτος αδυνατεί να καλύψει τρέχουσες και στοιχειώδεις υποχρεώσεις του»;
«Κύριε Υπουργέ, πιστεύετε ότι οι πολίτες με τη φοροδιαφυγή τους, βύθισαν τελικά το κράτος στη μιζέρια και την απόγνωση ή μήπως φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί του παρελθόντος, με τις υπέρογκες σπατάλες, τις μίζες και τις ασυδοσίες τους»;
«Αμφότερες οι πλευρές», απάντησε σιβυλλικά στην τελευταία μου ερώτηση ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Και στράφηκε ύστερα προς τη μεριά της Ιουλίας, της οποίας τώρα ήρθε η σειρά να υποβάλει τις δικές της ερωτήσεις. Εγώ στο μεταξύ αισθανόμουν αξιοθρήνητος, ένιωθα πως ο Θεόδωρος Πάγκαλος με αποστόμωσε κυριολεκτικά μένοντας έτσι έκθετο και το καημένο μου ιστολόγιο «Πολιτική Σάτιρα», που από καιρού εις καιρόν εξαπολύει μύδρους εναντίον του…

«Κύριε Υπουργούλη μου», πετάχτηκε λάβρα και γαργαλιστικά η Ιουλία, «πιστεύετε ότι όλοι οι Έλληνες που κλέβουν, το κάνουν για πλουτισμό ή για απλή επιβίωση, δεδομένου ότι σήμερα, ακόμη κι εκείνοι που έχουν τζιπ αδυνατούν να τα συντηρήσουν και τα πουλάνε όσο-όσο»;
«Κοιτάξτε να δείτε, δεσποινίς Ιουλία… Δεν αρνούμαι ότι σήμερα έχουν φτωχύνει πολλοί. Ίσως πιο πολλοί απ’ όσοι φανταζόμαστε… Είναι πολλοί οι άνεργοι, πολλά τα λουκέτα στα καταστήματα, πολύς ο εργασιακός-επιχειρηματικός-επενδυτικός δισταγμός, ένεκα ενός εξ ανυπόστατων φημών κατά τη γνώμη μου προερχόμενου φόβου, κι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω ωθεί αρκετούς συμπατριώτες μας στη μετανάστευση».
«Άρα, κύριε Υπουργούλη μου, ανεξάρτητα με το τι συνέβαινε στο παρελθόν, τώρα οι πολίτες κλέβουν για να επιβιώσουν. Με άλλα λόγια, αυτό μάς είπατε, νομίζω».
«Ναι, κατά ένα ποσοστό. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό, αλλά θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι οι περισσότεροι πολίτες που φοροδιαφεύγουν σήμερα, το κάνουν de facto για μια απλή επιβίωση. Θα ήμουν τυφλός εάν δεν έβλεπα την πραγματικότητα»…
«Κύριε Υπουργούλη μου, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, όλοι κι όλοι στην Ελλάδα, είμαστε περίπου δέκα εκατομμύρια ψυχές. Πιστεύετε ότι δε θ’ αρκούσαν οι μίζες των πολιτικών κι οι υπέρογκες αρπαχτές τους, επί χρόνια και χρόνια, για να μας καταποντίσουν; Σκεφτήκατε, φερειπείν, πόσα έξοδα γίνονται για τις πολυπληθέστατες έκτακτες αεροπορικές μετακινήσεις βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών, διότι ως γνωστό, μια έκτακτη αεροπορική μετακίνηση χρεώνεται βάσει άλλου (πανάκριβου) τιμολογίου από τις εταιρίες κι αυτά τα ποσά επιβαρύνουν το κράτος; Συν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήγαμε με τέτοια πρωτοφανή κι αλύπητη κατασπατάληση δημόσιου χρήματος; Δεν θ’ αρκούσαν, λέτε, όλα αυτά για να μας καταποντίσουν; Η σύνταξη της γριούλας θα μας σώσει; Δεν αισθάνεστε καμία ντροπή, ως πολιτικός εσείς»;
«Εεε, δεσποινίς μου, νομίζω πως όπως το θέτετε, αδυνατώ να διαφωνήσω… Ντρέπομαι για λογαριασμό των διεφθαρμένων πολιτικών μας, αλλά τι θέλετε να κάνω; Κοιτάμε πλέον μπροστά. Προσπαθούμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Και θα το καταφέρουμε αν μάς παρέχει δια της υπομονής και της κατανόησής του ο σοφός λαός μας τον απαιτούμενο χρόνο»…
«Κύριε Υπουργούλη μου, δεδομένου ότι οι περισσότεροι φοροφυγάδες σήμερα φτώχυναν, πράγμα που σημαίνει ότι τα κλεμμένα βρίσκονται ξανά στο κράτος, μένουν οι αρπαχτές των πολιτικών, οι σπατάλες τους, τα εγκλήματά τους σε βάρος του λαού. Και σας ρωτώ: Όταν οι πολιτικοί κλέβουν ασύστολα, μήπως θα ήταν βλαξ ο πολίτης να είναι συνεπής στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος; Δηλαδή, τι; Να τρέχει να τ’ “ακουμπάει” στις Εφορίες κανονικά, για να χτίζουν βίλες οι εκάστοτε κρατούντες καραγκιόζηδες; Συγνώμη, Καραγκιόζη μου, θρυλικέ ήρωα των παιδικών μου χρόνων, δεν εννοώ εσένα»…

Τούτο το τελευταίο το είπε χαμηλόφωνα σαν να μιλά στον εαυτό της η Ιουλία.

Και συνέχισε απευθυνόμενη στον Υπουργό: «Και πώς, τελικά, κύριε Υπουργούλη μου, μπορείτε να είστε τελεσίδικος και απόλυτος περί της γενικής ευημερίας για την οποία μιλήσατε στον Παναγιώτη, πριν από λίγο; Πόσοι Έλληνες, πέρα από ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και το φαγητό τους, έχουν να επιδείξουν τα πλούτη που ισχυρίζεστε; Στο κάτω-κάτω, σπίτι, αυτοκίνητο και φαγητό, θα έπρεπε δια νόμου να τα έχει ο κάθε πολίτης από το ξεκίνημα της ζωής του και να μη γίνεται αυτό το χάλι που γίνεται και να βλέπεις ανθρώπους ρακένδυτους να κοιμούνται στα παγκάκια, εν έτει δύο χιλιάδες έντεκα, για όνομα του Θεού, δηλαδή»…
«Α, εσείς αγαπητή Ιουλία, είστε Κομμουνίστρια! Πηγαίνετε στον Τσίπρα, καλύτερα… Με θυμώσατε με τη συμπεριφορά σας… Πηγαίνετε στην Παπαρήγα, να κουβεντιάσετε για τέτοια θέματα. Τέλος η συνέντευξη! Λυπάμαι»…

Σηκωθήκαμε από τις μαξιλάρες μας και χαιρετήσαμε τον Θεόδωρο Πάγκαλο πάλι με χειραψία. Εκείνος δεν την αρνήθηκε (ούτε από την Ιουλία). Πριν αναχωρήσουμε, τον ρώτησα με τρακ αν θα μπορούσα να πω μια «καλησπέρα» στη σύζυγό του, την όμορφη Χριστίνα, που έχω δει μια φωτογραφία της στο διαδίκτυο κι από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω… (Αυτό δεν τού το είπα). «Βεβαίως, γιατί όχι;», συμφώνησε ο Πάγκαλος – ίσως επιδιώκοντας να μην παρατραβήξει το σκοινί ή να κρατήσει έστω τα προσχήματα – και έδωσε αμέσως εντολή στην οικονόμο του να με οδηγήσει…

Δ. Η ΟΜΟΡΦΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Αφήσαμε την Ιουλία με τον Θεόδωρο Πάγκαλο – παρά τον τσακωμό τους – στο σαλόνι του κάστρου και εγώ με την αφροαμερικάνα μπήκαμε στο κλιμακοστάσιο αρχίζοντας ν’ ανεβαίνουμε τ’ ατέλειωτα πέτρινα στριφογυριστά σκαλοπάτια. Σε επιλεγμένα σημεία του επίσης πέτρινου τοίχου, κρέμονταν αναμμένοι πυρσοί, οι οποίοι φώτιζαν την ανάβασή μας. Ύστερα από τρεις ορόφους στην καρδιά του κάστρου, η δική μου καρδιά άρχισε να χτυπά δυνατά… Ω, σκέφτηκα, με ταραχή… Με πηγαίνει στην όμορφη Χριστίνα. Πράγματι θέλω να τη γνωρίσω… Πρέπει να είναι πολύ σπάνιο το είδος του ανθρώπου που εκπροσωπεί… Εγώ ποτέ των ποτών, αν ήμουν εκείνη, δε θα παντρευόμουνα έναν τόσο παχύδερμο άντρα σαν τον Πάγκαλο. Ρωτήστε, αν θέλετε, και τη γνώμη των δρόμων για τον οδοστρωτήρα και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στον πέμπτο όροφο, ζήτησα από την οικονόμο να κάνουμε μια στάση για να ξεκουραστώ… Κοντοστάθηκε απρόθυμα και με κοίταξε με λύπη. «Άι, κακομοίρη μου, εκεί στην Αθήνα έχετε γίνει όλοι μαλθακοί»… Παρόλα αυτά, τελικά σταμάτησε κι έτσι κατάφερα σε δυο-τρία λεπτά να ξελαχανιάσω και να προχωρήσουμε… Το κάστρο συνολικά είχε δέκα-τρεις ορόφους και δίχως άλλη στάση κατέληξα λιώμα στον δέκατο-τρίτο, να παρακολουθώ με μάτι θολό την αφροαμερικάνα να ξεκλειδώνει με ζόρι τη βαριά χιλιαμπαρωμένη πόρτα της Χριστίνας… «Γιατί είναι κλειδωμένη;», ρώτησα ξέπνοα κι αγκομαχώντας…
«Άμα δεν την κλειδώσουμε, θα το σκάσει»! Απάντησε η οικονόμος…
«Ε»;
«Πρόσεχε, κύριος, γκιατί εγκώ νταγκώνω»!...

Η Χριστίνα, μόλις μπήκα στο δωμάτιό της, έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας. Πίσω μου, η αφροαμερικάνα σφράγισε την πόρτα. «Θα επιστρέπσω σε λίγκος. Μην αργκήσεις πουλύ»…

«Για στάσου, βρε Χριστίνα, πώς πέφτεις έτσι στην αγκαλιά μου; Αφού δεν γνωριζόμαστε»…
«Πώς δεν γνωριζόμαστε; Γνωριζόμαστε! Εγώ διαβάζω ποιήματά σου στο “Φίμωτρο” και νιώθω σαν να σε γνωρίζω από καιρό»…
«Ω, έχεις σύνδεση στο διαδίκτυο»;
«Ναι»…
«Είσαι φυλακισμένη»;
«Μόνο στην ψυχή»…
«Γιατί το έκανες αυτό»;
«Για τα λεφτά και για τη δόξα… Βλέπεις, ο άντρας μου προέρχεται από ένδοξη παλιά οικογένεια, πατέρα και πάππο, κι εγώ στο σπίτι μου είχα ανατραφεί να εκτιμώ τις δόξες, τις τιμές, γενικά κάθε καθωσπρεπισμό που θαυμάζει ανοήτως μια μέση αστική οικογένεια σαν τη δική μου. Τώρα που άλλαξαν τα μυαλά μου, δεν μπορώ δυστυχώς ν’ αλλάξω τις καταστάσεις. Μού ’ρχεται πολύ βαρύ»…
«Θέλεις να σε πάρω μαζί μου, να φύγουμε μακριά; Είμαι οπλισμένος και μια χαζή οικονόμος δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει»…
«Οπλισμένος»;
«Ναι. Όχι όμως με όπλο πραγματικό»… Χαμογέλασα. Αισθάνθηκα ότι προς στιγμή την είχα τρομάξει. «Το όπλο μου εμένα είναι η ευφυΐα μου. Στο παρελθόν στάθηκα μπροστά στη γροθιά ενός αντίζηλού μου, που τότε αγαπούσαμε την ίδια κοπέλα, τη Ρόη… Και μόνο με τα λόγια μου, τού έδωσα να καταλάβει πόσο πολύ και πόσο βαθιά την αγαπούσα, που τελικά δεν με χτύπησε… Ε, το ίδιο θα κάνουμε και τώρα. Να δεις, κανείς δε θα μας σταματήσει. Πάμε να φύγουμε! Έλα»…
«Όχι»… Έκανε με δάκρυα η Χριστίνα. «Θα μείνω εδώ… Αυτήν τη μοίρα διάλεξα. Είναι επιλογή μου»…
«Είναι αυτοτιμωρία σου»…
«Μπορεί, αλλά τη διάλεξα. Φύγε μόνος σου. Ίσως κάποτε οι δρόμοι μας συμπέσουν, αλλά όχι τώρα… Φύγε γρήγορα, κανείς μην καταλάβει τι είπαμε»…

Η πόρτα ξαναξεκλείδωσε απότομα πίσω μου με κρότο και θυμό… Η αφροαμερικάνα μπούκαρε μέσα βίαια αλαλάζοντας: «Ντέλος κρόνου! Πρέπει να φύγκουμε»… Έψαξα απεγνωσμένα τις τσέπες μου, μα δε βρήκα τίποτα να χαρίσω στην όμορφη Χριστίνα. Ούτε κι απ’ αυτήν πήρα κάτι, διότι ο γάμος είναι μυστήριο τελεσίδικο σαν τον θάνατο, δεν έχεις πραγματικά τίποτα να ελπίζεις παραπέρα… Κατεβήκαμε τρέχοντας τα σκαλιά και μπήκαμε στο ολοφώτεινο σαλόνι. Ο Πάγκαλος με την Ιουλία κουβεντιάζανε μεγαλόφωνα… «Νεκροφάνεια», έλεγε ο Πάγκαλος και κρατούσε την κοιλιά του από τα γέλια. «Τι συμβαίνει εδώ;», ρώτησα. «Μπα, τίποτα», απάντησε η Ιουλία ξεκαρδισμένη κι αυτή. «Λέμε ανέκδοτα για νεκρούς που αναστήθηκαν και γελάμε»…

Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Χρόνια Πολλά!

Ξύνω την πένα μου για σήμερα,
από δυο-τρεις μερούλες πίσω,
είναι της Παναγιάς ανήμερα
κι ευχές γουστάρω να σκορπίσω.
Εγώ δεν είμαι πια παλιόπαιδο,
να σατιρίζω τους ανθρώπους
και στην Κεφαλονιά έχω οικόπεδο,
απ’ του πατέρα μου τους κόπους!

Όλα τα πράγματα τα εφήμερα,
σήμερα θα τ’ αποσιωπήσω,
πρώτη φορά μιλώντας ήμερα,
πως έχω «φτιάξει», να σας πείσω.
Βαρέθηκα τον Τσοχατζόπουλο,
τον Βενιζέλο, τον Τσουκάτο,
αυτοί να τρώνε το κοτόπουλο
κι εγώ να μένω μ’ άδειο πιάτο!

Τι κι αν μού κάνουνε τα τριήμερα,
σήμερα θα τους αγαπήσω,
είν’ η πολιτική μια χίμαιρα,
κόλλυβα φέρτε να «χτυπήσω».
Στα εννιάμερα και τα σαράντα μου,
μεταναστεύω Γερμανία
κι αντί τον Γιώργο και την Άντα μου,
θα ’χω την Μέρκελ – τι ειρωνεία!

Χρόνια πολλά λοιπόν για σήμερα
κι ότι θα ζήσουμε, ας ελπίσω,
είναι της Παναγιάς ανήμερα,
την όψη μου θα καλλωπίσω.
Θα βγω πεζός ως το παγκάκι μου
και θα κοιτάζω τους ανθρώπους,
μού φάγανε το οικοπεδάκι μου,
εις του πατέρα μου τους τόπους.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ο Ψωμιάδης στις Μπαχάμες

Φυγάδευσαν απ’ την Καβάλα,
τον πρόεδρο τον Ψωμιάδη
και σ’ ένα Λίαρ Τζετ καβάλα,
τον στείλαν στις Μπαχάμες βράδυ!
Στ’ αεροδρόμιο με στεφάνια
τον δέχτηκαν οι Μπαχαμέζες,
που ’χουν λεπτή φωνούλα σπάνια
και σε τρυπάνε σαν πινέζες!

Τού δώσαν γάλα σε καρύδα,
γλυκά φιλάκια στα μουστάκια
κι αυτός με μιαν ιστιοσανίδα,
πήγε για surf στα λιμανάκια!
Παρεμπιπτόντως, εν Αθήναις,
ένταλμα διεθνές ’τοιμάζουν,
γιατί οι πολίτες έχουν πείνες
και, «πιάστε τα λαμόγια», κράζουν!

Μα κάτι οι διακοπές τ’ Αυγούστου,
κάτι οι απεργίες άλλων χίλιων,
ο Ψωμιάδης, χάρη γούστου,
περνά τις μέρες του στον ήλιον!
Γεια σου, ρε μάγκα Ψωμιάδη,
σάμπως ο Joseph Gallo* να ’σουν,
την «έκανες» απ’ το κοπάδι,
σφύρα μου κλέφτικα αν σε πιάσουν!

* Εγκυκλοπαιδικά στοιχεία για τον Joseph Gallo:
Joseph Gallo, Wikipedia


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Τα κατά Ψυχάρην γραφόμενα

Σύμφωνα με τον Ψυχάρη,
τον σοφόν ετούτον άντρα,
το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μάς κάνει χάρη,
που δεν ύψωσε τη μάντρα,
που δε σήκωσε τον φράχτη
απ’ το Σύνταγμα πιο πέρα,
για να γίνουν όλα στάχτη,
να μη δούμεν άσπρη μέρα!

Στα γραφόμενά του βλέπεις
(στο «Ποια Θάτσερ» να τα ψάξεις),
ότι θέματα της τσέπης,
δεν γνωρίζουν παρατάξεις
και «ξεθάβει» και τον Μένιο
με τον Θεοφάνη Τόμπρα,
που ’χανε τριανταφυλλένιο
στόμα και μιλούσαν ντόμπρα!

Θέλοντας με τούτο να είπει
σε μια φούχταν αναγνώστες,
πως, δεν πά’ να νοιώθει λύπη
για τον κόσμο στους εξώστες,
ο Βαγγέλας δεν ενδίδει
εις τους συνδικαλιστάδες,
ό,τι πήραν, πήραν, ήδη,
ν’ απεργήσουν, είν’ αυθάδες!

Μα ένα, εντύπωση μού κάνει:
με ποιον τρόπον ο Ψυχάρης,
τούτα τ’ άρθρα του τα φτιάνει,
σαν να γράφει σκουπιδιάρης,
που δημοτικό σχολείο,
μετά βίας έχει βγάλει
κι αν τού πεις, «κλίνε το “λύω”»,
πάει το πόμολο να βγάλει!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Έλληνα!

Έλληνα, αυτό το καλοκαίρι,
είσαι χαμένος από χέρι,
όπου κι αν πας, σ’ όποιο τοπίο,
νιώθεις ενώπιος ενωπίω,
διότι δεν έχεις να πληρώσεις
ούτε ξαπλώστρα να ξαπλώσεις,
μήτε να φας σε μια ταβέρνα,
εκτός κι αν πεις στον άλλον, «κέρνα».

Ο ταβερνιάρης που σε ξέρει
σού το ’χει κόψει το δεφτέρι
κι ο σουβλατζής που σού τυλίγει
μεζέδες αφαιρεί στο ζύγι,
παράνομα το τζιπ παρκάρεις
κι ο τροχονόμος, κάποιος Άρης,
ρωτάει αν προτιμάς την κλήση
ή στη Δ.Ο.Υ. να τηλεφωνήσει.

Πας για να κάνεις τη βουτιά σου,
μαγιό δεν έχουν τα παιδιά σου
και μεγαλώσαν τα μανάρια,
η κόρη κρέμασε μαστάρια,
«μπαμπά, ξεβράκωτα δεν πάμε»,
«δεν έχει θάλασσα, λυπάμαι»,
βάζεις τιβί να δεις το MEGA
κι ο γείτονας ψήνει μια ρέγκα.

Έλληνα, δύστυχε και μαύρε,
χανούμη, βάζελε και γάβρε,
Γιώργο, Βαγγέλη και Θανάση,
Αύγουστος είναι, θα περάσει,
από Σεπτέμβριο και πέρα,
θα τυραννιέσαι νύχτα-μέρα
και θα σού στύβουν το λαρύγγι,
να βγάλουν απ’ τη μύγα ξύγκι.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Το πάρκινγκ στην οδό Δοξαπατρή

Το πάρκινγκ στην οδό Δοξαπατρή,
ανήκει φυσικά στον Βουλγαράκη,
παλαίμαχο γαλάζιο βουλευτή,
από γνωστό, πολύ μεγάλο τζάκι!

Εκτός από το πάρκινγκ, διατηρεί
και δυο θεσούλες έξω από το σπίτι,
για να μπορούν να λεν «δόξα πατρί»,
κι όσοι άλλοι τον επισκεφθούνε, τρίτοι!

Το πάρκινγκ έχει αυθαίρετα χτιστεί
– κάποιοι μηχανικοί το κάναν δώρο –
κι ο Βουλγαράκης, αλεπού σωστή,
δεν συνελήφθη καν επ’ αυτοφώρω!

Πού πήγαν οι αστυνομικοί-φρουροί,
μήπως κοιμούνταν ή κάτι παρόμοιο
και ποιο δαιμόνιο μυαλό μπορεί
να βρει ποιος έσπασε το πεζοδρόμιο;

Το πάρκινγκ στην οδό Δοξαπατρή,
πρόκειται να στεγάσει μια μερσέντες,
πυροβολούνε στο δόξα πατρί
κι οι γείτονες κοιτούν και κλάνουν μέντες!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Κάτω στη Σκιάθο

Κάτω, στη Σκιάθο του Παπαδιαμάντη,
βρίσκεται του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μας το διαμάντι,
μαζί με τον Παμπούκη το μπουμπούκι,
να τρώνε μπαρμπουνάκι μονοκούκι!

Ω, τι καλά κι απίθανα περνούνε,
μεθάνε, πίνουνε και τραγουδούνε,
ένα στα χέρια μου να ’χα μπαζούκας
και να ’μουν εξωγήινος του Λούκας!

Γιώργο, Γιωργάκη κάνε το κανό σου,
πάρε και σήμερα το πρωινό σου,
είναι πολλοί π’ ούτε κανό θα κάνουν
και μόλις που κρατιούνται, μην πεθάνουν!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Ο Πάγκαλος στους γυμνιστές

Ο Πάγκαλος στην πλαζ των γυμνιστών,
τριάντα χιλιόμετρα από την Αθήνα,
πηγαίνει μ’ αυτοκίνητο κλειστόν
και πάντα συντροφιά με την Χριστίνα!

Λιγούρικα κοιτάζει απ’ τα φυμέ
τα τζάμια, την πανέμορφη Χριστίνα,
«κάνε μωρό μου μια βουτιά για με,
που σ’ έχω για ρεκλάμα, για βιτρίνα»!

Μετά, με τον κλιματισμό στο φουλ
και μια πετσέτα πάνω στο τιμόνι,
παίρνει έναν ύπνο για να νιώσει cool,
ενώ η Χριστίνα μόνη, ξεσαλώνει!

Σκύβει στην άμμο, βότσαλα να βρει,
φτιάχνει βραχιόλια από πευκοβελόνες,
είν’ άβγαλτη, κατάλευκη κι αβρή,
φοβάται τα μερμήγκια και τις σκόνες!

Κι ο Πάγκαλος χοντραίνει συνεχώς,
λένε πως κινδυνεύει και να σκάσει,
ναι μεν, δεν φταίει σε τίποτα ο φτωχός,
μα άμα δεν σκάσει, αυτή πώς θα το σκάσει;

Χου, χου, χου!... Την είπαμε πάλι τη μαλαγανία μας! Εντάξει, μη βαράτε!... Έρχεται κι άλλο… (Κάντε refresh σε λίγο)…


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Το 2011 μ.Χ. στην Αθήνα

Απ’ το μικρό της, στη διάλυση πλησίον κόμμα
και ζαλισμένη από τις δημοσκοπήσεις ακόμα,
έφθασε η Ντόρα και, «ρε, θα φάτε χώμα»,
στους δρόμους διαλαλεί,
μα οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις,
πού αφήνουν ν’ ακουστεί!
Το πλήθος την γιουχάρει, γιαούρτια τής πετά
κι όταν πια τέλεια γιαουρτωμένη, «τ’ είναι η τρέλα αυτή», ρωτά,
κάποιος τής ρίχνει κι αυτηνής την γιγαντιαία ψευτιά
του Μαξίμου,
πως στην Ευρώπη, ο Παπανδρέου πάει καλά.


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...

Τα ποσοστά του MEGA, ω, ω, ω...

(Μια πονεμένη ιστορία θα σάς πω)

Του MEGA πέφτουνε τα ποσοστά,
μ’ αποτελέσματα σ’ όλους γνωστά:
Μηνύσεις κι αγωγές σ’ ένα ιστολόγιο,
που τους κατέβασε – δήθεν- στο υπόγειο!

Ω, MEGA, MEGA μου, με τον Καψή σου,
ψήσου, ροδίνισε μες στο ταψί σου,
τον Πρετεντέρη σου, την Όλγα Τρέμη,
χιόνια στη Μεσογείων προβλέπει η Ε.Μ.Υ.!

Μήπως το FIMOTRO σού τα χρωστά,
τα εκατομμύρια που θες μπροστά;
Μα, ναι, κάνε όρεξη και θα τα πάρεις,
στο λέει ο ποιητής Καραπαπάρης!

Ω, MEGA, MEGA μου, με τα πουρά σου,
κούνα μου τσίφτικα τη ροζ ουρά σου,
την μπλε, την κόκκινη, προτού τη βάλεις
στα σκέλια σύντομα και συν τοις άλλοις!


Δείτε την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών...